24th February 2006

Devotion cannot be confined to observances like worship, pilgrimage or going to temples. These are merely actions indicative of devotion. There is a power which provides a basic impulse for these actions. That is the love of God. Bhakthi (devotion) means Paripurna Prema (all-encompassing love). This love is motiveless. Love based on an ulterior motive cannot be real love. As a river seeks to join the ocean by a natural impulse, as a creeper winds itself naturally around a tree to climb upwards, the devotee's love is a spontaneous expression of the yearning to realize God, free from worldly desires of any kind. It proclaims that it needs no one except God. It is oblivious to all other things. It regards the Divine as the One that pervades everything. You must realise that the Divine is present in everything. Only when you can recognise the omnipresence of the Divine will you be able to experience the Divine.

از خود گذشتگی تنها به انجام اعمالی چون عبادت، سفر زیارتی، یا رفتن به معبد محدود نمی شود. فقط تعداد کمی از اعمال هستند که دال بر از خود گذشتگی اند. قدرتی وجود دارد که انگیزه ای ناگهانی، اما ریشه دار، برای اینگونه اعمال را موجب می شود. و آن عشق خداوند است. بکتی (از خود گذشتگی) یعنی پاریپورنا پریما (عشق در برگیرنده). این عشق بی سبب بوجود می آید. عشقی که بر اساس دلیلی پنهانی باشد نمی تواند عشق حقیقی باشد. همانطور که یک رودخانه به دلیلی طبیعی بدنبال اقیانوس و پیوستن به آن است، همانطور که گل نیلوفر بطور طبیعی به دور درختی می پیچد تا از آن بالا رود، عشق مخلصان هم تجلی بی اختیار اشتیاق برای فهمیدن خداوند است، بدور از خواسته های دنیایی و از هر نوعی که باشد. او اعلام می دارد که به هیچ چیز جز خداوند نیازی ندارد. به همه چیزهای دیگر بی توجه است. معنویت را بعنوان تنها نافذ بر همه اجسام و همه چیز در نظر می گیرد. بایستی این را درک کنید که معنویت در همه چیز حضور دارد. تنها هنگامیکه حضور معنویت را در همه مکانها درک کردید، قادر به تجربه آن هستید.