9th March 2006

There is only one divine consciousness. All the variety of names and forms one perceives are creations of the mind and are bound to disappear. When you are one with the Divine, where is the need for seeking the Divine? Only a fool goes in search of himself. Instead of resorting to all forms of meditation, it is simpler and easier to proceed on the single idea that you and the Divine are one. But this process of identification should not be an artificial exercise. It should come from the heart. In declaring "I am the Divine," you should express a genuine and deep experience. You should feel that the Divine is not separate from you. Instead, if you mechanically repeat, "I am God, I am God", you will be indulging in a vain exercise. The Divine should be comprehended by earnest enquiry and a profound inner experience. 

فقط یک شعور معنوی (خدا) وجود دارد. همه اسامی و اشکال مختلفی که در ذهن شخص می گنجد، حاصل پردازش ذهن خود اوست و . وقتی که با معنویت یکی هستید، چه جایی برای جستجوی معنویت (خدا) باقی می ماند؟ تنها یک نادان است که در پی یافتن او می رود. بجای متوسل شدن به همه اشکال مدیتیشن، ساده تر و آسان تر است که تنها در این فکر پیش روید؛ شما و معنویت (خدایتان) یکی هستید. اما این پروسه شناسایی نباید بصورت تمرینی مصنوعی انجام پذیرد. باید که از دل بر آید. در بیان "من خدا هستم"، باید تمرینی عمیق و واقعی را بیان کنید و  به عمل در آورید. باید این را حس کنید که معنویت از شما جدا نیست. در عوض، اگر بدون فکر تکرار کنید، "من خدا هستم، من خدا هستم"، خود را در یک امر بیهوده رها ساخته اید. معنویت باید مشتاقانه طلب گردد و توسط تجربه ای درونی و عمیق درک و دریافت شود.