15th April 2006

All the knowledge acquired through the intellect is illusory. It is based on duality and is tantamount to ignorance. It may serve to score debating points, but such debates only promote discord. The knowledge that transcends all disputations and is related to the eternal verities is the Atma-Jnana (Knowledge of the Self). For this purpose, study of books is of no use. Only by direct experience and one's own Sadhana (spiritual exercises) can this awareness of the Self be realized. Man has to understand that he is the cause of his own happiness or misery and that all that he seeks or loves are not for their sake, but for his own sake. Hence, he has to understand his true nature. Realizing the evanescence of worldly objects, man should recognise that enduring happiness can be got only by developing love for God.

همه دانشی که توسط عقل و هوش کسب می گردد، وهمی و گمراه کننده است. آن یافته ها، بر اساس دوگانگی است و با نادانی برابری می کند. شاید بدرد مباحثه نکات بخورد، لیکن چنین میاحثه هایی تنها به اختلاف و نزاع ختم می شود. دانشی که موجب بالا گرفتن بحث و جدل شود و مربوط به واقعیت های فناناپذیر است، آتما-جنانا (دانش مربوط به خود) است. برای این منظور، مطالعه کتب بی فایده است. فقط با تجربه مستقیم و سادانای شخصی (تمرین معنوی) است که می توان به این شعور درون رسید. انسان باید بفهمد که او خود عامل شادی ها و غمهایش می باشد و همه آنهایی که بدنبالشان است یا به ایشان عشق می ورزد برای خاطر آنها نیست، که برای خودش است. بنابراین، او باید طبیعت حقیقی خویش را بشناسد. با شناخت به اینکه چیزهای دنیایی جاودانه نیستند، انسان باید به این درک برسد که نیل به شادی را تنها می توان از طریق گسترش عشق به خداوند بدست آورد.