4th May 2006

Spiritual love has to be distinguished from love or attachment related to the body, the mind or the intellect. The latter are related to the world and are a source of sorrow. True love is pure, selfless, free from ego and is full of bliss. Worldly attachments are not real love at all. They are transient, whereas the everlasting, pure love arises from the heart. How is it that man is unable to recognise this all-pervading love? It is because man's heart has become barren and polluted. The heart is filled with all kinds of desires and there is no room in it for pure, unsullied love to enter. It is only when worldly attachments are expelled from the heart that there will be room for true love to abide in it and to grow.

عشق الهی باید که از عشق و تعلقات ِ جسمی، ذهنی یا ادراکی متمایز شود. اینها (دومین مورد) مربوط به دنیا و منبع اندوه است. عشق حقیقی پاک است، فارغ از خود، بدور از نفس و مملو از سعادت و شادی است. تعلقات دنیایی به هیچ وجه عشق راستین نیستند. آنها زودگذر و فانی اند، در حالیکه عشق پاک و جاودان از دل برمی آید. پس چطور انسان نمی تواند این عشق نافذ را بشناسد؟ به این خاطر که دل انسان لم یزرع و آلوده شده است. دل او پر از انواع خواسته هاست و هیچ مجالی برای ورود عشق پاک و بی آلایش نیست. فقط وقتی که تعلقات دنیایی از آن خارج شد، عشق حقیقی در آن مسکن می گزیند و رشد می یابد.