5th May 2006

Love is of four kinds. The first one, Svaartha-Prema, is like a lamp kept in a room; it illumines only the room. This kind of selfish love is confined to a limited group and does not extend to others. Samanjasa-Prema may be compared to the light from the moon. Though moonlight is visible everywhere, it is dim. This kind of love extends to a wider group, but is not very intense. The third is Paraartha-Prema. It is like sunlight - very brilliant and spreads everywhere. But like the sun that disappears at night only to rise again at dawn, this kind of love may appear to be absent at times, but it will appear again. The fourth one is Yathaartha-Prema or Atma-Prema. This love is present in all places, at all times and under all circumstances. This is Divine Love. It is eternal, imperishable and immanent in everyone. When this love is manifested by a person, he achieves the peace that passeth all understanding.

عشق به چهار گونه است. اول، سوارتا-پریما، که مثل چراغی روشن در اتاق است و فقط به همان اتاق نور می رساند. چنین عشق ِ خودخواهانه ای محدود به گروهی محصور می باشد که به دیگران بسط نمیابد. سامانجاسا-پریما را شاید بتوان با نور ماه قیاس کرد. گرچه نور ماه در همه جا قابل رویت است، لیکن روشنایی ندارد. این گونه از عشق به گروهی بزرگتر بسط پیدا می کند، اما قوی نیست. سوم آنها، پارارتا-پریماست که مثل نور خورشید درخشنده است و به همه جا نور می تابد. ولی همچون خورشید که در شب پنهان می شود تا در سحر باز طلوع کند، این گونه از عشق در ساعاتی ناپدید می شود، ولی دوباره ظاهر می شود. چهارمین گونه، یاتارتا-پریما یا آتما-پریما است. این عشق در همه جا، همه وقت و تحت هر شرایطی حضور دارد. این عشق، عشق معنوی است، درونی، نابودنشدنی، و در همه کس ماندگار است. هنگامیکه این عشق بوسیله شخصی بروز داده می شود، به آرامشی فرای تصور و درک همگان دست میابد.