19th June 2006

It is attachment to property or position born out of a sense of possessiveness that is the cause of man's sorrow and unhappiness. Man must strive to get rid of this feeling of "I" and "mine" in order to experience enduring happiness. When everything appears to be going well, man forgets everything including himself. His ego gets inflated as a result of his achievements and acquisitions. He should realize that he is only a temporary beneficiary of what he possesses and has no permanent title to them. He should regard power or position as a moral responsibility carrying the obligation to discharge the duties relating to it. It is only when all actions are done in this spirit of moral imperative that man can experience genuine happiness and satisfaction.

تمایل نسبت به ثروت و مال، یا موقعیت، زاییده احساس تملک گرایی است که دلیل غم و ناراحتی بشر است. او باید تلاش کند تا از این حس "من" و "مال من" رهایی یابد تا شادی جاودانه را تجربه کند. وقتی همه چیز به نظر خوب پیش می رود، بشر همه چیز را از جمله خودش فراموش می کند. نفسش در نتیجه این پیروزی و موفقیت ظاهر می شود. او باید این را بداند که تنها بصورت موقتی بهره بردار دارایی های خود است و هیچ حق دایمی نسبت به آنها ندارد. او باید قدرت یا موقعیت را بعنوان مسئولی اخلاقی در نظر گیرد که وظیفه ادای اعمال مربوط به آن را دارد. این تنها وقتی است که همه کارها در هاله ای از اجبار اخلاقی انجام گیرد که در این صورت انسان قادر است به شادی و رضایت حقیقی برسد.