18th July 2006

In the cavity of the heart of man, in that sublime Akasha (space), God resides associated with the Self principle, as sunshine exists associated with shadow. The shadows are many and varied, though the light is One. When the One is reflected in the many, in the multitude of Jivis (individuals), it appears as the Self in each, which watches unaffected as the Witness. The Atma (Divine Self) is Eternal. The Self is Truth. However, since it is enclosed in flesh, bone and skin, man deludes himself into believing that the outer covering and not the inner core is the source of bliss. The foremost duty of man to himself is, therefore, to penetrate through these sheaths and imbibe the higher bliss which this Atmic core alone can confer. Everyone must, in his own best interests, strive to attain that divine principle that is his inner treasure. Of all Sadhanas (spiritual exercises) this is the most pertinent - the process of achieving this oneness with this principle.

درون قلب انسان، در آکاشا (فضای) بلند مرتبه، خداوند همراه با اصل خویشتن، حضور دارد، همچون پرتو خورشید بهمراه سایه اش. سایه ها بسیار و متفاوتند، گرچه نور یکیست. وقتی یکی در تعداد منعکس می شود، در گروه کثیری از جیوی ها (افراد) بعنوان خویشتن در هر کدام ظاهر می شود، که بعنوان شاهدی بی طرف به تماشا می نشیند. آتما (خود الهی) جاودانه است. خویشتن حقیقت است. ولی، از وقتی با جسم و استخوان و پوست درآمیخته، انسان از خود غافل شده و به این باور رسیده که پوشش بیرونی او مایه خوشبختی اوست و نه هسته درونی اش. از این رو، مهمترین وظیفه انسان به خودش اینست که به این پوشش نفوذ کند و به سعادت اعلی که فقط آتمای او می تواند به او هدیه کند دست یابد. هر کس باید، به بهترین شیوه ای که مصلحت اوست، بکوشد تا به آن اصل معنویت نیل یابد که همانا آن گنجینه درونی اوست. از همه ساداناها (تمارین معنوی) این بیشترین اهمیت را دارد – فرآیند دستیابی به وحدت بواسطه این اصل.