19th July 2006

The body is a chariot. The charioteer is the principle of Buddhi (intellect). The senses are the horses. The reins that regulate and restrain the horses is the Manas (mind). When the mind wavers and wanders, not having stability of purpose, the horses run helter-skelter, endangering even the charioteer, Buddhi (intellect). So, one has to control the mind and not pollute it with greed for sense pleasures. The mind has to act as the associate of Buddhi. Speech subserving the mind and mind subserving the intellect - this is the way to bring about Prashanthi, the Supreme Peace. And, slowly and steadily, instruct the intellect to turn towards the Atma. Speech guided by a mind, which is in tune with an intellect illumined by the Atma - this will lead to us the ultimate goal.

بدن مثل ارابه است. ارابه ران فرمانده بودهی (فهم و خرد) است. احساسات اسبها هستند. شلاقها که اسبها را کنترل و ممانعت می کنند ماناس (ذهن) هستند. وقتی ذهن آواره و سرگردان می شود، و هدف پایدار و ثابتی در پیش ندارد، اسبها در هم و بر هم می دوند و حتی ارابه ران، بودهی (فهم و خرد) را به خطر می اندازند. پس، هر کس باید ذهنش را کنترل کند و آن را با حرص و طمع لذات احساس خویش آلوده نسازد. ذهن باید بعنوان همراه و شریک بودهی رفتار کند. کلام در خدمت ذهن و ذهن در خدمت فهم و خرد – این راه موجب پراشانتی، یا همان آرامش برتر می گردد. و، آرام و بطور پیوسته، به فهم و خرد می آموزد که به آتما روی آورد. کلامی که ذهن آن را رهبری می کند، و از لحن خردمندانه برخوردار و از آتما روشن است، ما را به مقصود نهایی می رساند.