29th July 2006

Why does man wail when he arrives into the world, whimper throughout his life and groan out, into the beyond, lamenting that his sojourn here was a waste of years? Man does so, because he is unaware of his glory, of his high destiny! He is the Divine poured into the human mould. It is the privilege of man alone, to be able to become aware of this precious truth! This is the message of the Upanishads to man, echoed in scriptures, and in the declarations of countless saints. Yet, man turns a deaf ear to it, perhaps, due to his own misfortune created by his own misdeeds in past lives. What an inexhaustible source of bliss lies within you! You only have to develop the mind that will respond to the call, that will recognise the Truth.

چرا وقتی انسان به این دنیا می آید شیون سر می دهد، سراسر زندگی اش ناله و زاری می کند و تاسف می خورد که اقامت موقتی او در اینجا اتلاف سالهای عمرش بوده است؟ بشر چنین می کند، زیرا او از شکوه و جلالش، از سرنوشت والایش بی خبر است! او خدایی است که در قالب انسانی ریخته شده. این به تنهایی امتیاز آدمی است، تا بتواند از این حقیقت گرانبها آگاه شود! این بود پیغام اوپنیشادها به انسان، که در کتب مقدس طنین افکن شد، و در بیانیه های بیشمار اولیاء. اما هنوز، انسان نسبت به آن گوش ناشنوا دارد، شاید، این بخاطر بدبختی اش است که از بدکرداری ِ او در زندگی های گذشته نشات می گیرد. چه منابع بی پایانی از سعادت که در شما وجود دارد! شما فقط باید ذهنی که باید به ندای (او) پاسخ دهد را توسعه دهید، تا حقیقت را دریابد.