30th August 2006

Man has the unique capacity to realise and appreciate the beauty of creation and express feelings of love, compassion and sympathy towards his fellow-beings. He can delve not only into the secrets of nature, but also into his own mystery, and discover the divinity within himself. However, engrossed in the material world, he has lost all sense of spirituality and sublimity. Truth has become just a word in the dictionary; virtues like humility, patience and reverence too seem to have lost their relevance. The only thing that man can hold on to in this dreary darkness is the name of God. That is the raft which will take him across the stormy sea of the world.

انسان شایستگی ِ منحصر بفردی برای درک و قدردانی از زیبایی ِ خلقت و اظهار احساسات عاشقانه، مشفقانه و همدردی نسبت به همنوعانش را دارد. نه تنها او قادر است پرده از راز حقایق طبیعت بردارد و در دل آن نفوذ کند، بلکه سِر ِ خویش و معنویت درونش را نیز می تواند کشف کند. ولی او در این دنیای مادی محصور گشته، و همه احساساتش از عالم روحانی و رفعتش را گم کرده است. حقیقت تبدیل به کلمه ای در کتاب لغت شده؛ تقوا همچون فروتنی و تواضع، بردباری و تکریم نیز به نظر می آیند که ارتباط خود را از دست داده اند. تنها چیزی که بشر می تواند در این ظلمت دلگیر به آن امید بندد نام پروردگار است. این همان قایقی است که او را از میان دریای طوفانی دنیا عبور خواهد داد.