4th October 2006

Man should bring under his control the source of pleasure and pain. More than pleasure, it is pain that awakens the wisdom in man. If you study the lives of great men, you will find that it is out of trouble and pain that they derived wisdom. Without sorrow, there can be no wisdom. It is pain that teaches many lessons to man. Not realizing this profound truth, man pursues pleasure endlessly. No doubt, man needs to be happy. But how is happiness to be achieved? It is only when sorrow is overcome that man realizes happiness. Hence everyone should welcome sorrow in the same spirit in which he greets happiness. Pain and pleasure are intermingled. No one can separate them. Pleasure is never found separately by itself. When one is relieved of pain, one experiences pleasure.

بشر باید عامل لذت و رنج را تحت کنترل خویش درآورد. بیشتر از لذت، این رنج است که هوشیاری را در بشر بیدار می کند. چنانچه زندگی مردان بزرگ را خوانده باشید، متوجه خواهید شد که ایشان از رنج و مشکلات بوده که به خرد و فرزانگی رسیده اند. بدون اندوه، هیچ فرزانگی نخواهد بود. این رنج است که به انسان درسهای زیادی می آموزد. بشر این حقیقت ژرف را نمی فهمد و دائما ً در تعقیب لذت است. بدون شک، او نیاز دارد که شاد باشد. ولی این شادی چطور بدست می آید؟ تنها وقتی که اندوه غالب می شود، انسان شادی را درک می کند. از این رو، هر کس باید اندوه را به اندازه شادی پذیرا باشد. رنج و لذت به هم آمیخته اند. کسی نمی تواند آنها را از هم سوا کند. لذت را هیچ گاه نمی توان به تنهایی یافت. وقتی فردی از رنج آسوده می گردد، لذت را تجربه می کند.