11th October 2006

The Lord declared in the Bhagavath Gita, "Whenever there is decline of Dharma, and Adharma raises its hood, I incarnate Myself". Sathya (Truth) and Dharma (Righteousness) are eternal. They remain unchanged through all the three periods of time – past, present and future. It may be asked: What is the need to propagate ideals that are eternal? When righteousness is not practiced, it appears as if it has decayed. But Dharma cannot decay or disappear, it is imperishable. It is the practice of righteousness that declines, not righteousness itself. It is like the sun being covered by a cloud. The sun is not apparently visible. But it is always there and shines brightly again when the cloud moves away.

خداوند در باگاوات گیتا فرموده است: "هر گاه نقصانی در دارما پیش آید، و ادارما کلاه خود را بالا برد(؟)، من به شکل مجسم خواهم آمد". ساتیا (حقیقت) و دارما (نیکوکاری، عدالت) ابدی و جاودانه اند. در طول هر سه زمان – گذشته، حال و آینده – بی تغییر باقی می مانند. شاید این سوال پرسیده شود که: وقتی این آرمانها ابدی و جاودانه اند، چه نیازی به انتشار آنهاست؟ وقتی نیکوکاری و عدالت تمرین نشده اند، به نظر می آید که تباه شده اند. لیکن دارما نمی تواند تباه یا نابود شود، همانا آن زوال یافتنی نیست. این تمرین و انجام ِ نیکوکاری و عدالت است که رو به تباهی می رود، نه خود آن. مَـثل ِ آن، همچون خورشید است که ابر آن را می پوشاند. خورشید ظاهرا ً غیر قابل رویت است. اما او همیشه آنجاست و هنگامیکه ابر برود، باز به روشنی می درخشد.