20th November 2006

Man's mind is too full of the world and desires demand too much of his time and energy. Engrossed in the analysis of the material world, he has lost all sense of sweetness and sublimity and truth has become just another word in the dictionary. Humility, patience and reverence have become irrelevant .The only ray of hope in this enveloping gloom of fear, hatred and persecution, is the Peace that one can win through self-control and sadhana (spiritual endeavour). That Peace will pervade and purify the inner consciousness as well as the outer atmosphere.

ذهن آدمی بیشتر وقت و انرژی اش، صرف خواسته ها و تمایلات دنیوی بی حد و حصرش می شود. او در پی تحلیل دنیای مادی افسون شده و همه احساسات شیرینش را بدست فراموشی سپرده، و رفعت و حقیقت برای او کلمات بیگانه ای در فرهنگ لغت شده اند. فروتنی، شکیبایی و تکریم، (کلماتی) نامانوس و غریب اند. تنها پرتو ِ امید در این تیرگی ترس و کین و زجر که همه چیز را فرا گرفته، آرامشی است که شخص می تواند بواسطه مهار خویشتن و سادانا (مجاهدت معنوی) کسب کند. آن آرامش موجب خواهش شد آگاهی درون به اندازه هوای بیرون پاک و شایع شود.