24th November 2006

Ponder over all the things for which you have cried so far. You will find that you have craved only for paltry things, for momentary distinctions, for fleeting fame. Instead, you should cry only for God, for your own cleansing and consummation. You should weep, for the six cobras that have sheltered themselves in your mind, poisoning it with their venom: Lust, anger, greed, attachment, pride and malice. Quieten them as the snake charmer does with his swaying flute. The music that can tame them is the Name of God. Thereafter, they become playthings; you can handle them as you please. When these are laid low, you will gain equanimity and you will remain unaffected by honour or dishonour, profit or loss, joy or grief.

در مورد همه چیزهایی که تا به حال برای آنها زاری کرده اید تامل کنید. خواهید فهمید که فقط برای چیزهایی ناچیز اشتیاق داشته اید، برای امتیازاتی زودگذر، برای شهرتی زوال پذیر. در عوض، بر شماست که فقط در آرزوی خداوند باشید، برای تطهیر و رسیدن به کمال خودتان. باید اشک بریزید، برای شش مار غول پیکری که در ذهن شما پناه گرفته اند، و با زهر خود آن را مسموم می کنند: هوس، خشم، طمع، تعلقات، تکبر و کینه. آنها را آرام کنید، همانطور که مار افسونگر با پیچ و تاب خود این کار را می کند. آهنگی که می تواند آنها را آرام کند نام خداوند است. بعد از آن، آنها بازیچه دست شما خواهند شد و می توانید آنطور که مایلید آنها را کنترل کنید. وقتی اینها آرام گرفتند، تعادل و قرار بدست خواهید آورد و از احترام یا بی احترامی، منفعت و ضرر، و شادی و اندوه مصون خواهید ماند.