17th December 2006

Every man aspires for happiness and wants to avoid sorrow. But in this world, truth and untruth, righteousness and unrighteousness, joy and sorrow pass and change with time. Man should have faith in the ultimate principle out of which both good and evil arise. The true man is one who treats pain and pleasure equally. You should trust the Divine and experience His love in your hearts. In this world, the gain from sorrow is more than that out of happiness. The saints and sages of yore, who have become immortal in history, aspired for hardships rather than happiness. The joy that arises out of overcoming hardships is more lasting than that gained from happiness. Hence, we should not be averse to sorrow nor should we look for happiness alone.

هر انسانی در آرزوی شادی و سرور، و خواهان دوری از اندوه است. اما در این دنیا، حقیقت و کذب، درستی و نادرستی، و شادی و غم با زمان می گذرند و تغییر می کنند. انسان می بایستی در اصول غایی که هر دوی نیک و شر از آن نشات گرفته اند ایمان داشته باشد. انسان حقیقی کسی است که با درد و لذت یکسان برخورد می کند. بر شماست که به الوهیت اعتماد کنید و عشقش را در قلب خود تجربه کنید. در این دنیا، منفعتی که از غم و اندوه حاصل می شود بیشتر از شادمانی است. عالمان و دانایان قدیم که در تاریخ نامشان جاودان شد، اشتیاق و آرزوی رنج و سختی را بیشتر از شادمانی داشتند. سرور و لذتی که از پیروزی بر سختی بدست می آید ماندگارتر است از آنچه از شادمانی حاصل می شود. از این رو، نباید از غم و اندوه بیزار باشیم و نه فقط بدنبال شادمانی باشیم.