21st January 2007

Our actions should be such that they bring happiness to ourselves as well as others. First of all, we have to enquire what true happiness is and what sorrow is. People think that happiness lies in eating to the fill and having a sound sleep. That is no happiness at all. Happiness lies in working hard and serving society. We can experience peace and happiness only when we help the poor and needy. Every one has to understand his duty and perform it to the best of his ability. During Upanishadic times, people would offer their salutations to the Karma (action) before undertaking it - "Thasmai Namah Karmane" (salutations to action). We have to offer our salutations and gratitude to the Karma in the first instance so that it gives us good results.

اعمال ما باید به شیوه ای باشد که هم برای ما و هم دیگران شادی بیاورد. نخست، باید آنچه شادی حقیقی و آنچه غم است را بدانیم. مردم فکر می کنند که شادی در سیر خوردن و خواب عمیق رفتن است. این اصلا ً شادی و خشنودی حقیقی نیست. شادی حقیقی در کار سخت و خدمت به جامعه است. ما فقط در صورتی می توانیم آرامش و شادی را تجربه کنیم که به نیازمند و محتاج کمک کنیم. هر کس باید وظیفه خود را بشناسد و آن را در نهایت کوشش و توان خویش انجام دهد. در زمان اوپنیشادیک، مردم قبل از انجام کارما (اعمال) بر آن درود می فرستند – "تاسمای ناما کارمانه" (درود بر اعمال). ما باید درودهای خویش را تقدیم کنیم و از کارما همان ابتدا قدردانی کنیم تا عاقبت به خیر شویم.