22nd February 2007

Yad Drishyam Thannashyam (all that we see with our physical eyes is bound to perish). It is not only man who is endowed with physical eyes but birds and animals also have them. Even worms and insects have eyes. But what is the use of eyes if we cannot see that which is eternal and changeless? These eyes perceive only ephemeral, impermanent and unreal things. In the world, we find people spending their whole life in mundane activities, perceiving only ephemeral things. Jnana (wisdom) alone is true and eternal. Only he who has the eye of wisdom deserves to be called a human being. It is therefore essential that man should turn his vision inward and try to recognize the Atmic principle. We can experience the Atmic principle only when we turn our vision inward. With our outward vision, we perceive only transient, ephemeral phenomena.

یاد دریشیام تانّـاشیام (هر آنچه با چشمان فیزیکیمان می بینیم در شرف نابودی است). این تنها انسان نیست که به او چشم فیزیکی بخشیده شده، بلکه پرندگان و حیوانات نیز چشم فیزیکی دارند، حتی کرمها و حشرات نیز. اما فایده چشم چیست وقتی نمی توانیم آنچه ابدی و آنچه مستلزم تغییر است را ببینیم؟ این چشمها فقط چیزهای زودگذر، بی ثبات و غیر واقعی را درک می کنند. در دنیا، مردمانی را می بینیم که همه زندگی خود را صرف اعمال دنیوی می کنند، و فقط چیزهای زودگذر را درک می کنند. جنانا (معرفت) خود به تنهایی واقعی و ابدی است. تنها کسی که چشم معرفت دارد شایسته این است که نوع بشر خوانده شود. از این رو ضروری است که انسان دید خود را بسوی درون بگرداند و سعی کند تا اصل آتما را بشناسد. ما فقط وقتی می توانیم اصل آتما را تجربه کنیم که دید خود را به درون بگردانیم. با دید بیرونی، ما فقط پدیده های زودگذر و فانی را خواهیم دید.