23rd February 2007

Man has progressed in the worldly sense but morally he has regressed. He is not able to give up his narrow-mindedness and criticism of others. If one enquires into the reason for this, one will realise that one’s selfishness and self-interest are the cause for this. Man does not love objects or individuals for their sake; he does so for his self-interest. All his thoughts, words and deeds are motivated by selfishness. He has been reduced to a mere bundle of desires. He is spending all his time and effort in fulfilling his desires. He is under the mistaken notion that fulfilment of desires will confer happiness on him. He should realise that only annihilation of desires will lead him to ultimate bliss. True happiness lies in the state of desirelessness.

بشر از لحاظ احساسات مادی ترقی کرده، اما از نظر اخلاقی سیر نزولی داشته. او قادر نیست کوته فکری و انتقادش نسبت به دیگران را ترک کند. اگر کسی دلیل آن را بپرسد، خواهد فهمید که خودخواهی و غرایض شخصی اش دلیل اینهاست. بشر چیزها و انسانها را به خاطر خود آنها نیست که دوست دارد؛ او به خاطر نفع شخصی خودش آنها را دوست دارد. همه افکار، گفتار، و اعمالش از خودخواهی نشات می گیرد. او محدود به یک سری خواسته ها و تمایلات شده. او همه وقت و تلاش خویش را صرف رسیدن به خواسته هایش می کند. او تحت این تصور غلط قرار گرفته که رسیدن به همه خواسته ها به او خوشبختی می بخشد. او باید بفهمد که تنها نابودی خواسته ها او را به سعادت جاودان رهنمون می سازد. خوشبختی حقیقی در مرحله بی آرزویی است.