10th March 2007

When you seek to assuage the suffering of others, it is really your own suffering that you mitigate. When your fellow being is relieved of his pain, it is truly you who feel the relief. Service can be effective only when the feelings of 'I' and 'mine' give place to 'God' and 'God's'. It is only when your attention is focussed on the body and its needs that egoism grows in strength. When you instead direct your attention to the Antaratma (inner-self), which is God, you perceive the same God to be present in all and a flood of reverence fills you and sanctifies every act of yours.

وقتی به دنبال این هستید که دردی از دیگران آرام کنید، در واقع این خود شما هستید که از درد رهایی می یابید. وقتی دوست شما از درد آسوده می شود، در حقیقت این شما هستید که احساس آسودگی می کنید. خدمت تنها وقتی موثر خواهد بود که احساس "من" و "مال من" جای خود را به "خدا" و "خدایان" می دهد. این تنها وقتی است که تمرکز شما به جسم و نیازهای آن معطوف می شود و خودخواهی رشد می کند و قوی می شود. در عوض وقتی حواس خود را به آنتاراماتما (خود درون) که خدا است معطوف می سازید، همان خدایی را می بینید که در همه حضور دارد و سرشار از احساس تکریم می شوید و همه اعمالتان تطهیر می شود.