11th June 2006

Man today is knocking on doors other than that of God. Man now is praying to God only for worldly possessions. Man should seek the gift of spiritual knowledge that can bring fulfillment to life. However, man today has acquired proficiency in various skills and has mastered many fields of knowledge, but he has not acquired the peace that is his due. Science can offer only temporary worldly comforts; spirituality alone can give you enduring bliss.

بشر امروز همه درها را می کوبد، همه درها را، جز آنکه خدا به روی او می گشاید. حالا او فقط برای دارایی های دنیوی به خداوند دعا می کند. بشر باید بدنبال دانش معنوی که موهبتی برای اوست باشد تا زندگی اش را به کمال برساند. هرچند که امروز او در خیلی تخصص ها مهارت کسب کرده است و به خیلی دانش ها تسلط یافته است، لیکن به آرامشی که حق مسلم اوست دست نیافته. علم تنها قادر است آسایش دنیایی و زودگذر را به او تقدیم کند، ولی معنویت تنها خود، سعادت جاودان و باقی به ارمغان می آورد.

10th June 2006

Man today has forgotten his true nature and perceives the world entirely through the senses and the mind. The world is the effect of which the Brahman (God) is the primal cause. Truly speaking, the effect is not different from the cause. The millions of living beings are like the branches, twigs and leaves, and the Brahman is the seed from which the tree has come in to being. He who is aware of this has understood the Vedas.

بشر امروز ماهیت راستین خود را به دست فراموشی سپرده است و دنیا را صرفا ً با احساسات و ذهن خویش می نگرد. دنیا معلول است و براهمان (خدا) علت اصلی آن. صادقانه بگوییم، معلول متفاوت از علت نیست. این میلیونها موجودات زنده مانند شاخه اند، شاخه های کوچک و برگ، و براهمان دانه ایست که درخت از آن بوجود آمده. آنکه از این امر مطلع گشته، وداها را دریافته است.

9th June 2006

The Upanishads declare that immortality can be experienced only through Thyaga (renunciation or sacrifice). This renunciation does not mean giving up hearth and home, kith and kin. It means giving up the transient and impermanent things of the world. This calls for discrimination between what is permanent and what is perishable, what is good and what is bad. Only then can man discover the Divine principle within him.

اوپنیشادها می گویند که ابدیت را تنها می توان بوسیله تیاجا (از خود گذشتگی و قطع تمایلات) تجربه کرد. این قطع تمایلات به معنای ترک خانه و کاشانه، وطن و خویشاوندان نیست. بلکه به معنای ترک چیزهای زودگذر و ناپایدار دنیایی است. چنین چیزی، تمایز میان آنچه ماندنی و آنچه فانی، و آنچه خوب و آنچه بد است را می طلبد. تنها آن زمان است که انسان می تواند ذات معنویت را در خود کشف کند.

8th June 2006

Without the sanction of the Lord, man cannot achieve anything in the world. The Divine is the basis for everything. Man, however, is filled with conceit that he is the one who is doing everything. This pride is the cause of his ruin. It is the cause of his frustration and disappointment. Man today is basing his life on nature and is hence forgetting God. This is a grievous mistake. You must place your faith in God, the Creator of the universe, and then enjoy what nature provides. Faith in God is the primary requisite for man.

اگر خداوند اجازه ندهد، بشر به هیچ چیز در دنیا دست پیدا نخواهد کرد. معنویت اساس همه چیز است. ولی بشر مملو از این فکر است که او عامل انجام همه چیز می باشد. این غرور مایه تباهی او، و دلیلی برای ناامیدی و یاس اوست. انسان امروز زندگی اش را بر پایه طبیعت (مادیات) بنیان نهاده و از این رو خداوند رو فراموش کرده است. این اشتباهی ملال آور است. شما باید ایمانتان را بر خداوند قرار دهید، که او خالق جهانیان است، و آنگاه از آنچه طبیعت برایتان فراهم می آورد لذت ببرید. توکل به خدا اولین لازمه زندگی بشر است.

7th June 2006

Seek and remain in good company; keep association with the holy. Being in the midst of such spiritual heroes, you can fight against evil with greater chance of success. Being in the company of the holy is like the bit and bridle for the wanton steed, the dam and canal for the raging flood. The value of holy places consists in just this: kindred spirits congregate there and contribute to the deepening of spiritual yearning. You can take sweet and sustaining counsel in such places and strengthen your faith and devotion.

همراهان خوب را بجویید و با آنها مصاحبت کنید؛ (بدین طریق) با خداوند در ارتباط باشید. وقتی در میان این قهرمانان معنوی باشید، می توانید با شانس بیشتری برای بُرد با بدی بجنگید. در مصاحبت با خداوند بودن همچون لجام و افساری برای اسب سرکش است، و سد و مانعی برای سیل طغیان گر. ارزش مکانهای مقدس فقط در این است: روح های وابسته در آنجا تجمع می کنند و در تعمق اشتیاق و آرزوهای معنوی خود به هم کمک می کنند. شما می توانید اندرزهای شیرین و ماندگاری در چنین محافل کسب کنید و ایمان و از خود گذشتگی تان را قوی تر سازید.

6th June 2006

To realise God, it is not necessary to have wealth, gold, luxuries and comforts; nor is scholarship a requisite. All that is needed is pure devotion. Without purity of thought, word and deed, it is impossible to experience the Divine. God cannot be realized through ostentation and self-conceit. The basic requisite is the shedding of selfishness and possessiveness so that one can engage oneself in actions in a disinterested spirit. Any person is entitled to embark on this quest irrespective of age, caste or gender.

برای درک پروردگار، نیازی به داشتن ثروت، طلا، تجملات و وسایل راحتی نیست؛ حتی دانش نیز ضرورت نمی باشد. همه آنچه نیاز است، ایثار خالصانه است. بدون خلوص افکار، کلام و اعمال، ناممکن است که بتوان معنویت را تجربه کرد. خدا را نمی توان با تظاهر و خودبینی و غرور فهمید. لازمه اصلی، دوری از خودخواهی و هر گونه حس مالکیت است تا فرد بتواند خود را به اعمالی که در آنها هیچ گونه روح غرض ورزی نیست مشغول سازد. هر کسی برای جویش و طلب، مستحق این سفر است، مهم نیست از چه سن یا جنس یا چه طبقه ای باشد.

5th June 2006

Envy and greed emanate from the ego and have to be carefully watched and controlled. Like the tadpole's tail, the ego will fall away when one grows in wisdom. It must fall away; if it is cut, the poor tadpole will die. So, don't worry about the ego; develop wisdom, contemplate on the ephemeral nature of the objective world. Then the tail of the ego will no longer be evident.

حرص و طمع از نفس سرچشمه می گیرند و باید شدیدا ً مراقب آنها بود و کنترلشان کرد. مثل دم ِ یک بچه قورباغه، وقتی شخص دانش و معرفتش رشد می کند، نفسش سقوط می کند. باید این سقوط اتفاق بیافتد؛ اگر چنین شود، بچه قورباغه ضعیف می میرد. پس، نگران نفس خود نباشید؛ معرفتتان را زیاد کنید، آفرینش این دنیای فانی و زودگذر را در نظر آورید. آنگاه دُم ِ نفس دیگر قابل رویت نخواهد بود.

4th June 2006

Birth as a human being is a rare and unique opportunity. For, man is endowed with a discriminating intelligence, the power to reason out the best among alternative courses of action. The tongue that does not chant the name of God, the hand that knows no charity, the years of life that know no peace of mind, talents that do not find fulfillment, a life that has not garnered wisdom, a temple where there is no atmosphere of reverence, speech that does not communicate knowledge - all these are of no worth.

تولد بعنوان انسان، فرصتی استثنایی و منحصر بفرد است؛ چون، بشر از فراستی متمایز برخوردار است؛ قدرتی برای انتخاب بهترین از میان اعمال گوناگون. زبانی که نام خداوند را ذکر نمی گوید، دستی که دستگیری نمی شناسد، سالهای عمری که آرامش ذهن با خود ندارد، توانایی هایی که مجالی برای اجرا نمی یابند، زندگی ای که دانش و معرفتی نیاندوخته، معبدی که در آن هوای حرمت نیست، کلامی که از حکمت سخن نمی راند – همه اینها خالی از اعتبار و ارزش اند.

3rd June 2006

Love is inherent in man, but like a seed that has to be nourished by water, love in man has to be fostered by dedicated service. Love is a sacred quality. Love is like nectar. A man who has tasted the sweetness of Divine Love will not desire anything else in the world. Life must be a constant manifestation of love. Nowadays, love is expressed in a constricted, selfish manner. It needs to be expressed in the form of service to society. Thereby love becomes a reciprocal, ever-widening experience.

عشق در انسان امری ذاتی است، لیکن همچون دانه که باید با آب تغذیه شود، عشق درونی انسان نیز بایستی با خدمت بی شائبه پرورش یابد. عشق خصوصیتی مقدس است. عشق مثل شربت می ماند. کسی که شیرینی عشق معنویت را چشیده باشد، دیگر هیچ تمایلی به چیزهای دنیایی نخواهد داشت. زندگی باید تجلی دائم عشق باشد. امروزه، عشق در منِشی خودخواهانه و محصور به بیان در می آید، در حالیکه باید در شکل ِ خدمت به جامعه ادا شود. بدین وسیله عشق تجربه ای متقابل و همه گیر خواهد شد.

2nd June 2006

The river strives, yearns and struggles to merge with the sea from which it has come. It has that consummation ever in its consciousness. It attempts to make itself pure and pellucid so that it may be welcomed by its source. It overcomes every obstacle of terrain in order to journey successfully towards its goal. Man too must utilize all the physical, mental, intellectual and moral endowments that God has granted him so that he may journey to the goal of Self-Realization.

رودخانه می کوشد، اشتیاق دارد و از مبارزه دست بر نمی دارد تا با دریا یکی شود، چون از آن آمده است. در ذهن او، همیشه دریا مقصد نهایی است. تلاش می کند تا خود را پاک و زلال کند تا شاید سرچشمه اش او را خوشامد گوید. بر هر مانع زمینی غلبه می کند تا سفر موفقیت آمیزی بسوی هدفش در پیش گیرد. بشر نیز، باید از موهبتهای جسمی، ذهنی، هوشی و اخلاقی ای که خداوند به او بخشیده استفاده کند تا به مقصود – درک نفس برسد.