25th June 2006

Education must lead to illumination; the darkness of ignorance and the dusk of doubt will flee before that splendor. Then it is easy to cultivate good thoughts and feelings in the heart thus illumined. Education does not end with the accumulation of information; it must result in transformation of the habits, character and aspirations of the individual. Knowledge has to be tested in daily life. Now, man has no inkling of the most precious heritage that he has within him. He is interested in everyone except his own self. If only he becomes aware of his self, he can have vast strength, abiding peace and great joy added unto himself.

تحصیلات باید به تذهیب و روشن سازی بیانجامد؛ تیرگی ِ جهل و تاریکی ِ شک و تردید خیلی سریع تر از شکوه و جلالش می گریزد. آنوقت خیلی آسان خواهد بود که افکار و احساسات خوب را در دل گسترده ساخت تا به نور آن روشن شود. تحصیلات تنها با جمع آوری اطلاعات به پایان نمی رسد؛ بلکه باید به انتقال عادات، شخصیت و آرزوهای شخص بیانجامد. دانش باید در زندگی روزانه مورد آزمایش قرار گیرد. حالا، بشر هیچ آگاهی از میراثی که برای او باارزش ترین است و در خود اوست ندارد. او علاقه مند و مجذوب هر کس می شود جز خودش. تنها اگر او از خود (خود درونش)‌ با خبر شود، می تواند قدرت زیادی داشته، و آرامش و شادی فراوان برایش حاصل شود.

25th June 2006

Education must lead to illumination; the darkness of ignorance and the dusk of doubt will flee before that splendor. Then it is easy to cultivate good thoughts and feelings in the heart thus illumined. Education does not end with the accumulation of information; it must result in transformation of the habits, character and aspirations of the individual. Knowledge has to be tested in daily life. Now, man has no inkling of the most precious heritage that he has within him. He is interested in everyone except his own self. If only he becomes aware of his self, he can have vast strength, abiding peace and great joy added unto himself.

تحصیلات باید به تذهیب و روشن سازی بیانجامد؛ تیرگی ِ جهل و تاریکی ِ شک و تردید خیلی سریع تر از شکوه و جلالش می گریزد. آنوقت خیلی آسان خواهد بود که افکار و احساسات خوب را در دل گسترده ساخت تا به نور آن روشن شود. تحصیلات تنها با جمع آوری اطلاعات به پایان نمی رسد؛ بلکه باید به انتقال عادات، شخصیت و آرزوهای شخص بیانجامد. دانش باید در زندگی روزانه مورد آزمایش قرار گیرد. حالا، بشر هیچ آگاهی از میراثی که برای او باارزش ترین است و در خود اوست ندارد. او علاقه مند و مجذوب هر کس می شود جز خودش. تنها اگر او از خود (خود درونش)‌ با خبر شود، می تواند قدرت زیادی داشته، و آرامش و شادی فراوان برایش حاصل شود.

24th June 2006

As a preliminary to Seva (selfless service) you have to attain purity of heart. You must examine your motives and skills, your intentions and qualifications, and discover for yourself what you hope to achieve through Seva. You should ferret out any trace of egoism, and also the desire for fame. You have to get rid of all sense of mine and thine and burn to ashes the pride that comes from the feeling that you are offering service to someone poorer and less fortunate. Give up pride of status, wealth, scholarship and position, and practise humility, obedience, discipline and compassion.

بعنوان یک تازه کار در امر سِوا (خدمت بی شائبه) باید قلبی پاک داشته باشید. باید انگیزه ها و مهارت های خود را بیازمایید، نیت و صلاحیتتان را نیز، و بدانید که برای چه منظور و برای کسب چه می خواهید سِوا کنید. باید همه آثار خودخواهی را از خود دور کنید، و نیز تمایل به کسب شهرت را. باید از احساساتی چون مال من و مال تو رها شوید و تکبر را بسوزانید و خاکستر کنید، که همانا تکبر از این احساس برمی آید که دارید خدمتی به کسی بیچاره و بدبخت می کنید. غرور مقام، ثروت، فضل و کمال و موقعیت را کنار بگذارید، و فروتنی، فرمانبرداری، نظم و مهربانی پیشه کنید.

23rd June 2006

You must realize that Bhajan (devotional singing), Namasmarana (chanting God's name) and Puja (ritualistic worship) are not for pleasing or propitiating God, but for our own spiritual progress. Frequently people flatter the rich and the powerful - especially when they are in their employment or are beholden to them for some precious help - in order to induce them to shower gifts on them. But God does not shower grace on people because they sing His praises. Nor does He come down upon them because they do not deify Him. Contemplating on the Divine attributes enables us to dwell on elevating ideals and brings us nearer to the Divinity that is our nature.

شما باید بفهمید که باجان (سرود مذهبی)، ناماسمارانا (ذکر نام خداوند) و پوژا (آیین پرستش) برای شادی و تسکین خداوند نیست، بلکه برای حرکت و پیشرفت معنویت خود ماست. خیلی وقتها مردم تملق ثروتمندان و قدرتمندان را می گویند، بخصوص وقتی که نزد آنان به خدمت گرفته شده اند یا بخاطر کمک قابل توجهی مدیون آنها هستند – (و این برای این است) تا آنها را اغوا کنند باران موهبت بر سرشان بریزند. لیکن خداوند برای اینکه مردم او را می ستایند باران رحمتش را بر آنها فرو نمی ریزد. همچنین از برای اینکه او را خدا نمی دانند بر علیه ایشان بر نمی خیزد. تفکر در نشانه های معنوی و الوهیت ما را قادر می سازد تا در سایه کمال مطلوب زندگی کنیم و همین ما را به الوهیت که ذات حقیقی ماست نزدیک تر می سازد.

22nd June 2006

We become what we contemplate. By constant thought an ideal gets imprinted on our heart. When we fix our thoughts all the time on the evil that others do, our mind gets polluted by the evil. When, on the contrary, we fix our mind on the virtues or well-being of others, our mind is cleansed of wrong and entertains only good thoughts. No evil thought can penetrate the mind of a person wholly given to love and compassion. The thoughts we indulge in shape our nature; along with others, they affect us too.

به هر آنچه بیاندیشیم همان می شویم. با تفکر راسخ، هدف زندگی در قلبهایمان حک می شود. وقتی همه وقت افکارمان را به سوی پلیدی ها و شرارت هایی که دیگران مرتکب می شوند هدایت کنیم، ذهنمان آلوده شیطان می شوند. وقتی، بر خلاف این، ذهنمان را به سوی پرهیزکاری یا رفاه و آرامش دیگران استوار کنیم، ذهنمان از اشتباهات پاک می شود و تنها افکار خوب را پذیرا می شود. هیچ فکر پلیدی نمی تواند در ذهن کسی که تماما ً عشق و عطوفت است رخنه کند. افکاری که به آنها میدان می دهیم و رهایشان می سازیم تا طبیعتمان را شکل دهند، بهمراه دیگران، به ما نیز تاثیر خواهند گذاشت.

21st June 2006

Good Sankalpas (thought impulses) can elicit the best out of man and help him to use all his mental strength for his uplift. Ships at sea are guided by the compass along the desired direction; without it, they risk being wrecked on rocks or icebergs. Man has to sail safe across the ocean of Samsara (worldly existence). So he needs a one-pointed, unruffled mind to guide him and guard him. Man has to recognise bad Sankalpas as soon as they arise and render them ineffective by the systematic cultivation of beneficial Sankalpas. These latter alone can save a person from disaster and confer Prasanthi (supreme calm).

سانکالپاس خوب (انگیزش فکری) می تواند بهترین نتیجه را از بشر بیرون بکشد و به او کمک کند تا همه قدرت ذهنی خود را برای متعالی شدنش بکار گیرد. کشتی ها در دریا با جهت یاب به سوی مقصد مطلوب هدایت می شوند؛ بدون آن، آنها در خطر شکستگی در برخورد با صخره ها و توده های یخ قرار می گیرند. انسان باید از اقیانوس سامسارا (زندگی دنیایی) سلامت سفر کند. پس او به ذهنی راسخ و آرام نیاز دارد تا او را حمایت و راهنما باشد. بشر باید سانکالپاس (انگیزه) بد را به محض بروز آن بشناسد و با گسترش منظم سانکالپاس سودمند آنها را بی اثر سازد. این دومین عمل به تنهایی می تواند شخص را از بلا و مصیبت نجات دهد و پراسانتی (آرامش اعلی) به او ببخشید.

20th June 2006

Vedanta (Vedic philosophy) declares: "Brahman is Sathya (Truth); the Cosmos is Mithya (illusory)". Your primary concern must be to understand whether you are real or unreal or what in you is real and what is unreal. It is only when you have recognised the truth of your own being that you can recognise the world as illusory and your own self as the only reality. The realized person asserts: "I am Brahman". Wherefrom has this statement emanated? What does it mean? It is a spontaneous expression and not the result of a thought or feeling. The "I" is boundless Infinite. When the finite individual merges in the Infinite "I", the "I" alone remains.

ودانتا (فلسفه ودا، کتاب مقدس هندو) می گوید: "براهمان ساتیاست (حقیقت است)؛ جهان میتیاست (وهم)". دلواپسی نخست شما باید این باشد که بفهمید آیا حقیقی هستید یا وهمی و خیالی، یا آنچه درونتان است حقیقی است یا خیالی. این تنها زمانی اتفاق می افتد که حقیقت وجود و هستی خویش را دریابید، تا آن وقت دنیا را ببینید که جز وهم نیست و خود شما تنها حقیقت راستین هستید. کسی که این را دریافته است می گوید: "من براهمان هستم". این گفته از کجا ناشی شده است؟ معنی آن چیست؟ این گفته خودانگیز است، و ناشی از فکر یا احساس نیست. "من" بی کران ِ نامحدود است. وقتی شخص متناهی در "من ِ" نامتناهی یکی شود، فقط "من" است که می ماند.

19th June 2006

It is attachment to property or position born out of a sense of possessiveness that is the cause of man's sorrow and unhappiness. Man must strive to get rid of this feeling of "I" and "mine" in order to experience enduring happiness. When everything appears to be going well, man forgets everything including himself. His ego gets inflated as a result of his achievements and acquisitions. He should realize that he is only a temporary beneficiary of what he possesses and has no permanent title to them. He should regard power or position as a moral responsibility carrying the obligation to discharge the duties relating to it. It is only when all actions are done in this spirit of moral imperative that man can experience genuine happiness and satisfaction.

تمایل نسبت به ثروت و مال، یا موقعیت، زاییده احساس تملک گرایی است که دلیل غم و ناراحتی بشر است. او باید تلاش کند تا از این حس "من" و "مال من" رهایی یابد تا شادی جاودانه را تجربه کند. وقتی همه چیز به نظر خوب پیش می رود، بشر همه چیز را از جمله خودش فراموش می کند. نفسش در نتیجه این پیروزی و موفقیت ظاهر می شود. او باید این را بداند که تنها بصورت موقتی بهره بردار دارایی های خود است و هیچ حق دایمی نسبت به آنها ندارد. او باید قدرت یا موقعیت را بعنوان مسئولی اخلاقی در نظر گیرد که وظیفه ادای اعمال مربوط به آن را دارد. این تنها وقتی است که همه کارها در هاله ای از اجبار اخلاقی انجام گیرد که در این صورت انسان قادر است به شادی و رضایت حقیقی برسد.

18th June 2006

In the quest for mental peace, you should not be concerned only about your own needs. Apart from such a quest being an index of intense selfishness, it is also a futile one. Is it possible for a single individual alone to achieve peace? If there is chaos and unrest all around you, how can you alone have peace? Your peace is dependent on peace in the family, in society and in the world. You have to cultivate the feeling that your individual peace is intimately related to the peace of the world. The ancients perceived this profound truth and hence prescribed the universal prayer - "Loka Samastha Sukhino Bhavanthu" (May all the beings in all the worlds be happy).

در تلاش برای آرامش روح، شما نباید تنها نگران نیازهای خود باشید. الارغم این تلاش، اگر کسی مصمم بر خودخواهی خویش است، چنین کاری کاملا ً بی فایده است. آیا برای یک فرد تنها این ممکن است که به آرامش برسد؟ اگر آشفتگی و ناآرامی دور و بر شما را گرفته باشد، چطور می توانید به تنهایی به آرامش برسید؟ آرامش شما بسته به آرامش خانواده، جامعه و دنیایتان است. شما باید این احساس را در خود بوجود آورید که آرامش شخص شما کاملا ً به آرامش جهان وابسته است. قدما، این حقیقت ژرف را دریافتند و از این رو دعایی جهانی نوشتند – "لوکا ساماستا سوکینو باوانتو" (انشااله که همه موجودات در همه عالم شاد باشند)

17th June 2006

The body and the mind are closely inter-related and both derive sustenance from food. Therefore, food has considerable impact on the character and destiny of the individual. As the food, so the mind; as the mind, so the thought; as the thought, so the act. All that is perceived by the senses constitutes 'food'. For the Sadhaka (spiritual aspirant), the intake must always be Sathwic, i.e., pure and moderate. The sounds, the sights, the impressions, the ideas, the lessons, the contacts - all must promote reverence, humility, balance, equanimity and simplicity. It is only the Sathwic 'food' that will keep the mind on an even keel, fully concentrated on the Atma on which one must contemplate in order to attain peace.

جسم و ذهن در ارتباط بسیار نزدیکی با هم قرار دارند و هر دو از غذا خود را تغذیه می کنند. از این رو، غذا تاثیر بسزایی بر روی شخصیت و سرنوشت فرد دارد. از غذا، ذهن؛ از ذهن، فکر؛ و از فکر،‌ عمل تاثیر می گیرد. همه ِ آنچه احساسات درک می کنند، تغذیه موجب می شود. ساداکا (طالب معنویت)، باید همیشه درونش سادویک، یعنی پاک و متعادل باشد. اصوات، مشاهدات، احساسات، تصورات، دروس، و تماس هایش – همگی باید تکریم، تواضع،، عدالت، انصاف، و سادگی اش را ترفیع دهند. تنها با غذای سادویک (پاک و متعادل) است که می توان ذهن را در تراز مساوی، و متمرکز بر آتما که فرد باید نه تنها در آن اندیشه کند، که موجب نیل ِ او به آرامش گردد، نگه داشت.