26th February 2007
True spirituality lies in destroying one’s bestial nature and rising to the level of the divine. But instead of ascending to divinity, man is degenerating to animal nature. He has forgotten the principles of spirituality. He celebrates festivals by merely partaking of sweets and wastes his time in pomposity. One should ponder over the inner significance of each festival and celebrate it in a meaningful manner. Man should have total faith that he is not just a human being but there is God within. Only then will the animal nature in him be subdued. As man has forgotten his true nature, he has become bestial. You may belong to any country, religion, race, caste or gender, but you should firmly hold on to humanness.
معنویت حقیقی در کشتن خوی حیوانی در انسان و ترفیع به مرحله الوهیت است. اما در عوض ِ صعود به الوهیت، بشر دارد به سوی تباهی، یعنی خوی حیوانی پیش می رود. او اصول الوهیت را به دست فراموشی سپرده و فقط محض خوشی و اتلاف وقت در جشن ها و اعیاد شرکت می کند. هر کس باید به اهمیت درونی هر عید پی ببرد و آن را به روش درستی جشن بگیرد. بشر باید ایمان کامل داشته باشد که او فقط یک انسان نیست، بلکه خدایی نیز در درون دارد. تنها آن وقت است که خوی حیوانی درونش ساکت خواهد شد. همزمان با این که بشر ذات حقیقی خویش را به دست فراموشی سپرده است، خوی او شبیه خوی حیوان شده است. شما ممکن است به هر کشور، مذهب، نژاد، طبقه یا جنسیتی تعلق داشته باشید، اما باید سرسختانه به انسانیت خود بچسبید.
25th February 2007
Man performs various tasks and undergoes many experiences in this world. But what is the use of all this he does if he is unable to enjoy everlasting bliss? Not by wealth, not by action, not by study of texts, nor indeed by Darshan, Sparshan and Sambhashan (vision, touch and conversation) of noble souls can man attain eternal bliss. He can visualise the manifestation of God and experience bliss only when he purifies his heart. Love all. Have faith that God is present in all. Make everybody happy. Only then can you attain happiness. It is impossible for you to attain happiness without making others happy.
بشر انجام اعمال مختلفی را بعهده می گیرد و تجارب زیادی در این دنیا بدست می آورد. اما فایده انجام همه اینها چیست اگر نتواند از خوشبختی جاودان بهره ببرد؟ نه با ثروت، نه با عمل، نه با مطالعه کتابها، و نه با دارشان، اسپارشان و ساماشان (دیدن، لمس کردن و گفتگو کردن) روح های والا (آدمهای وارسته و بزرگ مرتبه) انسان به خوشبختی جاودان نمی رسد. او تنها بوسیله تطهیر قلبش است که می تواند تجلی خداوند و خوشبختی را ببیند. به همه عشق بورزید. ایمان داشته باشید که خداوند در همه حضور دارد. همه را خوشحال کنید. تنها آن وقت است که می توانید خوشبختی را بدست آورید. بدون خوشحال کردن دیگران ممکن نیست بتوانید خود را خوشحال و خوشبخت کنید.
24th February 2007 Chinese New Year
It is only the chanting of the divine name that can protect you. Money and high position are like passing clouds. You should not clamour for them. Instead one should take refuge in the divine name. He alone is truly blessed whose heart is filled with the divine name. People who do not relish the divine name may make fun of you. Some may tell you that there is no God. What should be your reply? “God may not exist for you but He exists for me. Who are you to deny the existence of my God?” No one has any right to deny God. Never forget the divine name wherever you may be and under any circumstances. Sarvada Sarva Kaleshu Sarvatra Hari Chintanam (everywhere, at all times, under all circumstances contemplate on God). Imprint the divine name on your heart firmly and permanently.
فقط ذکر نام الهی است که می تواند از شما محافظت کند. پول و مقام والا مثل ابرهای گذرا هستند. نباید برای آنها فریاد و هیاهو کنید. در عوض هر کس باید در پناه نام الهی قرار گیرد. کسی که قلبش مملو از نام الهی است او خود حقیقتا ً خوشبخت است. کسانی که از نام الهی لذتی نمی برند ممکن است بر شما بخندند. ممکن است کسی به شما بگوید خدا وجود ندارد. پاسخ شما چه باید باشد؟ "خدا شاید برای شما وجود نداشته باشد، اما برای من چرا. تو کی هستی که وجود خدای من رو انکار می کنی؟" هیچ کس حق ندارد خداوند را انکار کند. هر جا که هستید و تحت هر شرایطی، نام الهی را از یاد نبرید. ساروادا ساروا کالشو سارواترا هاری چینتانام (در هر جا، هر زمان، و تحت هر شرایطی به خداوند بیاندیشید). نام الهی را در قلب خود محکم و برای همیشه حک کنید.
23rd February 2007
Man has progressed in the worldly sense but morally he has regressed. He is not able to give up his narrow-mindedness and criticism of others. If one enquires into the reason for this, one will realise that one’s selfishness and self-interest are the cause for this. Man does not love objects or individuals for their sake; he does so for his self-interest. All his thoughts, words and deeds are motivated by selfishness. He has been reduced to a mere bundle of desires. He is spending all his time and effort in fulfilling his desires. He is under the mistaken notion that fulfilment of desires will confer happiness on him. He should realise that only annihilation of desires will lead him to ultimate bliss. True happiness lies in the state of desirelessness.
بشر از لحاظ احساسات مادی ترقی کرده، اما از نظر اخلاقی سیر نزولی داشته. او قادر نیست کوته فکری و انتقادش نسبت به دیگران را ترک کند. اگر کسی دلیل آن را بپرسد، خواهد فهمید که خودخواهی و غرایض شخصی اش دلیل اینهاست. بشر چیزها و انسانها را به خاطر خود آنها نیست که دوست دارد؛ او به خاطر نفع شخصی خودش آنها را دوست دارد. همه افکار، گفتار، و اعمالش از خودخواهی نشات می گیرد. او محدود به یک سری خواسته ها و تمایلات شده. او همه وقت و تلاش خویش را صرف رسیدن به خواسته هایش می کند. او تحت این تصور غلط قرار گرفته که رسیدن به همه خواسته ها به او خوشبختی می بخشد. او باید بفهمد که تنها نابودی خواسته ها او را به سعادت جاودان رهنمون می سازد. خوشبختی حقیقی در مرحله بی آرزویی است.
22nd February 2007
Yad Drishyam Thannashyam (all that we see with our physical eyes is bound to perish). It is not only man who is endowed with physical eyes but birds and animals also have them. Even worms and insects have eyes. But what is the use of eyes if we cannot see that which is eternal and changeless? These eyes perceive only ephemeral, impermanent and unreal things. In the world, we find people spending their whole life in mundane activities, perceiving only ephemeral things. Jnana (wisdom) alone is true and eternal. Only he who has the eye of wisdom deserves to be called a human being. It is therefore essential that man should turn his vision inward and try to recognize the Atmic principle. We can experience the Atmic principle only when we turn our vision inward. With our outward vision, we perceive only transient, ephemeral phenomena.
یاد دریشیام تانّـاشیام (هر آنچه با چشمان فیزیکیمان می بینیم در شرف نابودی است). این تنها انسان نیست که به او چشم فیزیکی بخشیده شده، بلکه پرندگان و حیوانات نیز چشم فیزیکی دارند، حتی کرمها و حشرات نیز. اما فایده چشم چیست وقتی نمی توانیم آنچه ابدی و آنچه مستلزم تغییر است را ببینیم؟ این چشمها فقط چیزهای زودگذر، بی ثبات و غیر واقعی را درک می کنند. در دنیا، مردمانی را می بینیم که همه زندگی خود را صرف اعمال دنیوی می کنند، و فقط چیزهای زودگذر را درک می کنند. جنانا (معرفت) خود به تنهایی واقعی و ابدی است. تنها کسی که چشم معرفت دارد شایسته این است که نوع بشر خوانده شود. از این رو ضروری است که انسان دید خود را بسوی درون بگرداند و سعی کند تا اصل آتما را بشناسد. ما فقط وقتی می توانیم اصل آتما را تجربه کنیم که دید خود را به درون بگردانیم. با دید بیرونی، ما فقط پدیده های زودگذر و فانی را خواهیم دید.
21st February 2007
True devotion is that which finds expression in every thought, word and deed of man. Just as the food partaken gets digested in the stomach and its essence is supplied to all limbs of the body, likewise, when you fill your heart with the divine name, its effect will spread to your eyes, ears, tongue, hands, feet, etc. When the sacred effect of the divine name spreads to your eyes, you will develop sacred vision. Likewise, your speech will become sacred, and you will listen only to sacred words. Your hands will undertake sacred deeds and your feet will take you to sacred places. Thus, a true devotee will sanctify each of his sense organs with sacred activity.
از خود گذشتگی واقعی آن است که در سیمای هر فکر و کلام و عمل فرد تجلی پیدا کند. درست همانطور که غذای میل شده در معده هضم می شود و عصاره آن به تمام اعضا و جوارح بدن فرستاده می شود، به همین صورت نیز وقتی شما قلب خود را با نام الهی پر می کنید، اثر آن در چشمها، گوشها، زبان، دستها، پاها و دیگر جاهای بدن شما پخش می شود. وقتی تاثیر مقدس نام الهی در چشمان شما منتشر شود، بصیرت پاک و مقدس در شما ایجاد و گسترده می شود. به همین ترتیب، کلام شما مقدس می شود، و شما تنها به کلام مقدس گوش خواهید داد. دستان شما انجام اعمال مقدس را بعهده خواهند گرفت و پاهایتان شما را به جاهای مقدس خواهند برد. از این رو، یک مخلص حقیقی همه اعضای حسی خود را با اعمال مقدس پاک و مقدس خواهد نمود.
20th February 2007
The happiness that man can derive out of worldly comforts is limited. It is utter foolishness to think that wealth and property, comforts and conveniences can bestow unlimited joy on you. None of these can give true happiness. Then how can it be attained? It cannot be attained from outside. It originates from the heart. The heart is the dwelling place of God. To experience true happiness, man should develop firm faith in God. Where there is faith, there is love. Only when man has love in him can he practise righteousness. Righteousness leads to truth which in turn leads to God.
لذتی که بشر می تواند از امور دنیایی بدست آورد محدود است. این نهایت درجه حماقت است که تصور شود ثروت و مال و منال، و راحتی و آسودگی می توانند لذت بی اندازه به شما ببخشند. هیچ کدام از اینها نمی توانند کامیابی حقیقی ببخشند. آنوقت چگونه می توان آن را بدست آورد؟ کامیابی حقیقی را نمی توان از بیرون بدست آورد. آن از قلب سرچشمه می گیرد. قلب جایگاه خداوند است. برای تجربه کامیابی حقیقی، بشر باید ایمانش به خداوند قوی باشد. جاییکه ایمان هست، عشق نیز هست. فقط هنگامیکه بشر در خود عشق دارد می تواند درستکاری را تمرین کند. درستکاری به حقیقت می انجامد که در واقع به خداوند هدایت می شود.
19th February 2007
You must realise by constant contemplation that the world is the Body of God. And, you are a cell, in that Body. The prosperity of the world is your prosperity; feel so, act in that spirit; think in those terms. That is real spirituality. The Sadhaka (spiritual aspirant) cannot cut himself away from the world and escape into solitude, for, the world will follow him into the deepest cave or the darkest forest. The Sadhaka can claim progress only when he has established in himself faith in the oneness of humanity.
شما باید با تفکر و تامل مداوم دریابید که جهان جنبه جسمانی خداوند است. و شما سلولها هستید، در آن جسم. کامیابی جهان کامیابی شماست؛ اینطور احساس کنید، و در این حال و هوا بسر برید؛ و در آن شرایط فکر کنید. این معنویت حقیقی است. ساداکا (جویای معنویت) نمی تواند خود را از دنیا جدا کند و به خلوت پناه ببرد، چون، دنیا به دنبال او در ژرفترین غارها و تاریکترین جنگلها خواهد رفت. ساداکا تنها وقتی می تواند مدعی پیشرفت شود که ایمان خود را به وحدت بشریت ثابت کرده باشد.
18th February 2007
What is the purpose of life? Is it to be born again and again? No. Today’s newspaper becomes tomorrow’s waste paper. Once you have finished reading a newspaper, you do not like to read it again and again. Similarly, you have been given this birth, and you have gone through varied experiences of pleasure and pain. You should pray, “Oh God! You have given me this life and I have gone through all the experiences of pleasure and pain. I do not want to have another birth.” That's why Adi Shankara prayed - "Oh Lord! I am caught up in this never-ending cycle of birth and death. Time and again, I am experiencing the agony of staying in the mother’s womb. It is very difficult to cross this ocean of worldly life. Please take me across this tumultuous ocean and grant me liberation."
هدف زندگی چیست؟ دوباره و دوباره متولد شدن؟ نه. روزنامه های امروز، فردا تبدیل به کاغذ باطله می شوند. وقتی خواندن روزنامه تان تمام شود، دوست نخواهید داشت که آن را دوباره و دوباره بخوانید. به همین ترتیب، به شما این تولد داده شده است، و شما با تجربه های مختلفی از شادی و رنج بسر بردید. باید دعا کنید: "اوه خداوندا! تو این زندگی را به من بخشیدی و من همه شادی ها و رنج ها را تجربه کردم. من تولد دیگر نمی خواهم." این دلیلی است که آدی شانکارا بخاطر آن اینطور دعا کرد: "اوه خداوندا! باز من در این چرخه بی پایان تولد و مرگ و زمان گیر افتاده ام. من دوباره باید درد ماندن در رحم مادر را تحمل کنم. گذر از این دریای زندگی مادی بسیار سخت است. خواهش می کنم مرا از این دریای پرتلاطم عبور ده و به من آزادی ببخش.
17th February 2007
He is a true devotee who considers God’s happiness as his own. He always aspires to give happiness to the Lord and does not want to cause any inconvenience to Him. Only the one who always gives happiness to the Lord is a true devotee. You should never cause inconvenience to God in the name of devotion. Consider that God’s happiness is your happiness and your happiness is God’s happiness. Imbibe this spirit of oneness. “God and I are one.” Today most of the devotees are selfish. They have only Swartha Bhakti (devotion intended for selfish gains). They are concerned with their own happiness and not that of God's. You should see to it that your love is always pure. God is the embodiment of love. Such divine love is present in all. Share your love with everyone. This is what God expects from you.
آنکه شادمانی خدا را شادمانی خود می داند مخلص حقیقی است. او همیشه می خواهد که شادی اش را به خداوند هدیه کند و هیچ ناراحتی برای او نمی خواهد. تنها آن کس که همیشه شادی اش را به خداوند هدیه می کند مخلص حقیقی است. شما نباید هیچ گاه به اسم ایثار و از خود گذشتگی موجبات ناراحتی را برای خداوند فراهم سازید. فکر کنید که شادی خداوند شادی شماست و شادی شما شادی خداوند است. این روح وحدت را دریابید. "خداوند و من یکی هستیم". امروز بیشتر مخلصان خودخواه هستند. آنها فقط سارتا بکتی (ایثار برای منافع شخصی) دارند. آنها نگران شادی خودشان هستند، نه خدایشان. شما باید این را ببینید که عشق شما همیشه پاک است. خداوند تجسم عشق است. این عشق الهی در همه جا حضور دارد. عشقتان را با همه قسمت کنید. این چیزی است که خداوند از شما انتظار دارد.