13th March 2006

Of all the gifts you receive from God, the greatest gift is Santosham (contentment). The opposite of Santosham is sorrow, which is the fruit of desire that arouses hope and almost always results in disappointment or despair. One desire engenders another and proliferates into a hundred, even when it is fulfilled. It knows no justification and has no end. So, Santosham is the supreme blessing of the Lord, who, in His infinite Love, puts an end to that unquenchable thirst. No wealth or worldly attainment can equal it in efficacy; Santosham is the culmination of desire in full contentment and sacred satiety.

از همه موهبت هایی که از خداوند دریافت می کنید، سانتُشام (قناعت) بزرگترین آنهاست. در مقابل سانتُشام، اندوه قرار دارد که ثمره امیالی است که آتش امید را دامن می زنند و تقریبا ً همیشه به ناامیدی و یاس منجر می گردد. امیال موجب بوجود آمدن دیگر آرزوها هستند و به صدها آرزو بسط میابند، حتی هنگامیکه برآورده شدند. توجیهی بر آنها نیست و نیز فرجامی نمی شناسند. پس، سانتُشام برترین نعمت خداوندی است که در عشق بی کرانش، نقطه پایانی بر آن عطش سیری ناپذیر است. هیچ ثروت یا نیل به مادیات نیست که بتواند با اثر آن (سانتشام) برابری کند؛ سانتُشام اوج آرزوها در نهایت خرسندی و قناعتی مقدس است.

12th March 2006

The mind is a bundle of thoughts. Actions ensue from thoughts. From actions flow the fruits thereof. Hence, thoughts are the seeds which ultimately yield fruits in the form of fortune or misfortune. Man is thus the architect of his own destiny. As thoughts determine actions, it is essential to cultivate good thoughts. Even evil men have been transformed by the influence of the good and the godly. Ratnakaara, the dreaded thief, was an example of such transformation. Contact with sages turned him into the immortal author of the Ramayana. When the mind is turned towards God, one's life becomes purified. When our thoughts are purified, our lives will be transformed into ideal ones.

ذهن مجموعه ای از افکار است. اعمال از پس این افکار می آیند. از اعمال ثمره ای به بار می آید. پس افکار، دانه هایی هستند که سرانجام میوه هایی در شکل خوشبختی یا بیچارگی به ثمر می نشانند. از این رو، انسان به مانند معماری برای سرنوشت خویش است. همانطور که افکار تعیین کننده اعمال هستند، واجب است که افکار خوب ترویج یابد. حتی افراد شرور بواسطه تاثیری که خوبیها بر آنها داشته، دگرگون شدند. راتناکارا، آن دزد نابکار، نمونه ای از چنین دگرگونی است. همزیستی با دانایان او را به نویسنده جاودان رامایانا بدل ساخت. وقتی ذهن به سوی خدا بر می گردد، زندگی شخص پاک و مطهر می گردد. وقتی افکار ما پاک باشند، زندگیمان به سوی کمال مطلوب تغییر می کند.

11th March 2006

Man today is like a horseman riding two horses at the same time. He aspires for the Divine, yet at the same time he yearns for worldly pleasures too. He forgets that the creation is contained within the creator. Forgetting this truth, he goes after the phenomenal world, regarding it as different from the Divine. Instead of following the easy path of chanting God's name, man involves himself in multifarious troubles and wastes his precious life. Man is verily God. He is allowing his inherent divinity to be submerged by worldly desires. He should utilise the pure and sacred thoughts that arise in him to turn away from the transient attractions of the world and to set him on the path towards the Divine.

انسان ِ امروز همچون مرد اسب سواری است که همزمان دو اسب را می راند. او معنویت را طلب می کند، لیکن در همان حال، بدنبال لذات دنیوی نیز هست. فراموش کرده است که همه آفرینش در وجود خالق آن قرار دارد. چون این حقیقت را فراموش کرده، بدنبال دنیای شگفت انگیز می رود، و آن را بعنوان چیزی جدا از معنویت می پندارد. بجای پیمودن راه ساده ای چون ذکر نام خداوند، خود را درگیر مشکلات بیشمار و به حدر رفتن زندگی پرارزشش می کند. انسان در حقیقت خود خداوند است. او اجازه می دهد که ذات معنوی اش با خواسته های دنیایی پوشانده شود. او باید افکار پاک و مقدسش را برای برگشتن از جذابیتهای زودگذر و فانی دنیایی بکار برد و خود را در راه رسیدن به معنویت قرار دهد.

10th March 2006

There is no greater friend than God. He is beyond the reach of praise or censure. He does not give up man although many a time he fails to come up to His expectations. That is why God has been given the appellation, Suhrid (a true friend). God desires no offerings from any devotee. God is the only one who confers benefits on devotees without expecting any return. In spite of this, man does not readily accept such a friend. Only the man who accepts God as such a friend and is guided by His advice can understand the full meaning of Divine friendship. Faith of this nature alone constitutes true Jnana (wisdom).

هیچ دوستی بزرگتر از خداوند نیست. او فراتر از ستایش و تمجید، یا سرزنش و انتقاد است. اگرچه آدمی خیلی اوقات نمی تواند بر توقعاتش غالب شود، اما خداوند هیچ گاه او را به حال خود وا نمی گذارد. و به این خاطر است که او را چنین لقب داده اند، سورید (یک دوست حقیقی). خداوند از هیچ بنده ای هدیه و پیشکشی طلب نمی کند. خداوند تنها کسی است که به مخلصانش نعمت عطا می کند و در ازای آن هیچ توقعی ندارد. با وجود این، انسان حاضر به پذیرفتن چنین دوستی نیست. تنها کسی که خداوند را بعنوان چنین دوستی پذیرا می شود و توسط نصایح او راهنمایی می شود، قادر است معنی کامل دوستی معنوی را درک کند. تنها ایمان به این اصل است که موجب شکل گرفتن جنانا (شعور) راستین می گردد.

 9th March 2006

There is only one divine consciousness. All the variety of names and forms one perceives are creations of the mind and are bound to disappear. When you are one with the Divine, where is the need for seeking the Divine? Only a fool goes in search of himself. Instead of resorting to all forms of meditation, it is simpler and easier to proceed on the single idea that you and the Divine are one. But this process of identification should not be an artificial exercise. It should come from the heart. In declaring "I am the Divine," you should express a genuine and deep experience. You should feel that the Divine is not separate from you. Instead, if you mechanically repeat, "I am God, I am God", you will be indulging in a vain exercise. The Divine should be comprehended by earnest enquiry and a profound inner experience. 

فقط یک شعور معنوی (خدا) وجود دارد. همه اسامی و اشکال مختلفی که در ذهن شخص می گنجد، حاصل پردازش ذهن خود اوست و . وقتی که با معنویت یکی هستید، چه جایی برای جستجوی معنویت (خدا) باقی می ماند؟ تنها یک نادان است که در پی یافتن او می رود. بجای متوسل شدن به همه اشکال مدیتیشن، ساده تر و آسان تر است که تنها در این فکر پیش روید؛ شما و معنویت (خدایتان) یکی هستید. اما این پروسه شناسایی نباید بصورت تمرینی مصنوعی انجام پذیرد. باید که از دل بر آید. در بیان "من خدا هستم"، باید تمرینی عمیق و واقعی را بیان کنید و  به عمل در آورید. باید این را حس کنید که معنویت از شما جدا نیست. در عوض، اگر بدون فکر تکرار کنید، "من خدا هستم، من خدا هستم"، خود را در یک امر بیهوده رها ساخته اید. معنویت باید مشتاقانه طلب گردد و توسط تجربه ای درونی و عمیق درک و دریافت شود.

8th March 2006

As human beings, you have to ascertain by the use of your intelligence and Vijnaana (discrimination) what actions are proper and what are not. If you think it to be good, do not hesitate do it. But, if knowing that something is wrong, if you still do it, then you may have to inevitably face the consequences. The Lord created the Cosmos and offered it to mankind. Consequently, the responsibility for properly utilizing the resources God has provided rests on humanity. If men use things in the right way and benefit from them, they will experience happiness. On the other hand, if they misuse them, they will have to bear the troubles resulting therefrom.

بعنوان انسان، بر شماست که  با استفاده از هوش و ویجنانا (قدرت تمیز خود)، آن اعمالی که صالح و شایسته اند، و آنها که چنین نیستند را مشخص و معین کنید. اگر می اندیشید که آن (عمل) خوب است، پس درنگ نکنید و آن را انجام دهید. لیکن، اگر بر غلط بودن چیزی آگاهید، و آن را هم انجام دادید، پس به ناچار با عواقب آن روبرو خواهید شد. خداوند جهان را آفرید و آن را به بشر هدیه کرد. در نتیجه، مسئولیت استفاده صحیح از این منابع را که خداوند برای او پدید آورده بود، به انسان سپرد. اگر انسانها از هر چیز در جهت درست استفاده کنند و از آنها برایشان سودی حاصل شود، طعم شادی را خواهند چشید. از سوی دیگر، چنانچه از آنها استفاده نادرست کنند، باید که پذیرای مشکلاتی که از انجام آن عایدشان می شوند باشند.

7th March 2006

Man has to keep a watch over his thoughts because they form the basis for his actions. When his wishes are fulfilled, he is content; else, he feels disappointed. Man does not enquire into the causes of these divergent results. When his heart is pure, his actions yield beneficial results. His thoughts are the cause of the success or failure of his efforts. Hence, man must utilise his thoughts in the proper manner. His experience of the world depends on his vision. "As he feels, so he becomes." When one's thoughts are sacred, the results are also good.

انسان باید دائما ً مراقب افکار خود باشد، زیرا آنها اساس اعمال و کردار او هستند. وقتی آرزوهای او به حقیقت در می آید، او خشنود است، در غیر اینصورت، احساس ناامیدی او را فرا می گیرد. اما او بدنبال دلیل برای این نتایج متغایر نیست. هنگامیکه قلبش پاک و بی آلایش است، اعمالش بازده و نتایج پر سودی بهمراه دارد. پندار او منشاء موفقیت و یا شکست تلاشهای اوست. از این رو، انسان بایستی از افکارش در جهت درست و شایسته استفاده کند. تجربه او از دنیا، به نگرش او برمی گردد. "همانگونه که احساس می کند، (همان) خواهد شد". وقتی پندار کسی مقدس و روحانی است، پیامدها نیز مطلوب می شود.

6th March 2006

When a man is described as 'Nara', it means that he is the very embodiment of the Atma. The Atma cannot be affected by any taint. It is the attachment to the body which is the cause of bad thoughts, bad desires and bad actions. One who is unable to rein in his senses falls prey to such impulses. To become a slave to the senses is the mark of the animal; to be guided by the Atma is the sign of the human. No one should attempt to justify his lapses as being natural to a human. They should be regarded as signs of mental weakness. You should continually strive to master your senses. When you have truly acquired sense-control, you will experience the power of the Divine within you.

وقتی از کسی بعنوان "نارا" یاد می شود، به این معنی است که او تجسم عینی آتما (روح درون) است. هیچ عیبی نمی تواند آتما را آلوده نماید، این تعلقات جسم است که مسبب افکار بد، خواسته های بد و اعمال شرورانه است. کسی که قادر به کنترل احساساتش نیست، دستخوش چنین حوادثی می شود. برده احساسات شدن نشانه حیوانیت است؛ و هدایت شدن توسط آتما، نشانه انسانیت. هیچ کس نباید تلاش کند لغزش ها و خطاهایش را بعنوان امری طبیعی که از انسان سر می زند، توجیه کند. بلکه آنها را باید ضعف فکری روانی دانست. باید دائما ً سعی کنید تا بر احساساتتان غالب شوید. هنگامیکه براستی این کنترل احساسات را در دست گرفتید، نیروی معنویت را که همراه شماست احساس خواهید کرد.

 5th March 2006

People say, "Seeing is believing! I will believe in God only if I see Him " But are all things seen, heard, touched or tasted, as real as they seem ? Is it the eye that sees? Your eye may be seeing, yet if your mind is elsewhere, you will not observe anything at all. You see things only through the illumination of the Atma. You love, because the Atma is Love. You know, because the Atma is knowledge itself.

مردم می گویند، "دیدن،‌ باور می آورد!" وقتی به خدا ایمان می آورم که او را ببینم. "اما آیا همه چیز، همانطور که دیده می شوند، دیدنی، شنیدنی، قابل لمس یا چشیدنی هستند؟ آیا این چشم است که می بیند؟ شاید این چشم شماست که می بیند، اما چنانچه ذهن و فکر شما جای دیگر باشد، اصلا ً هیچ چیز نخواهید دید. شما چیزها را تنها بواسطه نور آتما (روح درون) می بینید. شما عشق می ورزید، چون آتما عشق است. می دانید، چون آتما خودش آگاهی است.

4th March 2006

Every man has within him a Kalpatharu (wish-fulfilling tree). But around it, there is a wild growth of bushes. When you clear away the bushes, the tree can be seen. That tree is the Self within each one. This Self is covered by man's sensual desires. When these desires are removed, the Self is recognised. Although the Self is within, no attempt is made to realize it. How can a man involved in external pursuits realize his inner Reality? The right method has to be adopted to attain the desired objective. The first requisite for this is faith. One must cultivate an unshakeable faith in God. Today, Man's faith is fickle and easily blown away like dried leaves in a gust of wind. Man should strive to experience the Divine with firm faith, through joy and misery.

هر کس درون خود کالپاتارو (درخت آرزوها) دارد. اما در اطراف آن، مقدار زیادی بیشه های وحشی وجود دارد. وقتی این بیشه ها را از سر راه بر می دارید، درخت قابل رویت می شود. آن درخت، خودِ درون هر کس است. این خود، توسط خواسته های نفسانی هر کس پنهان است. وقتی این خواسته های نفسانی برداشته شوند، "خود" قابل شناخت و درک کردن می شود. اگرچه این خود در درون است، هیچ کوششی برای فهم آن انجام نمی گیرد. چطور انسانی که درگیر تعلقات بیرونی است قادر است حقیقت درون را دریابد؟ راه درست باید اتخاذ شود تا اهداف مورد نظر کسب گردند. اولین لازمه چنین راهی، ایمان است. هر کس باید ایمان بدون تزلزل به خداوند را در خود پرورش دهد. امروز، ایمان آدمها بی ثبات است و براحتی از بین می رود، همچون برگهای خشک در تندبادی عظیم و ناگهانی. انسان باید کوشش کند تا با ایمان راسخ خود، از میان شادی ها و غم های زندگی، معنویت (خدا) را تجربه کند.