22nd July 2006

Through right action, one achieves purity of heart, which leads to the acquisition of Jnana (wisdom). It is only when attachment to the fruits of one's actions is discarded that the action becomes Yoga (Divine communion). One should overcome the sense of 'mine' and 'thine'. When one embarks on service activities, one should regard it as a privilege to serve others and look upon it as a form of worship of the Divine. One should consider service to society as the means of finding self-fulfillment in life. One should face whatever problems may arise, with faith and courage, and carry on one's service activities without fanfare in a spirit of humility and dedication.

بواسطه عمل صحیح، شخص به پاکی قلب نائل می شود که به تحصیل جنانا (خرد و حکمت) منتج می گردد. تنها، زمانی که تعلق ِ به ثمرات اعمال ِ فرد نادیده گرفته می شود آن عمل به یوگا (مشارکت معنوی) تبدیل می شود. شخص باید به حس "مال من" و "مال تو" غالب شود. وقتی شخص عزم بندگی می کند، باید آن را امتیازی برای خدمت به دیگران در نظر گیرد و به آن به چشم شکلی از ستایش معنوی بنگرد. شخص باید خدمت به جامعه را وسیله ای برای رسیدن به تکامل خود در زندگی در نظر آورد. او باید با هر آنچه مشکل که ممکن است سر راه او قرار گیرد، با ایمان و دلیری مواجه شود، و به اعمال بندگی خویش، بدون نمایش فداکاری و فروتنی اش، ادامه دهد.

21st July 2006

Do not serve for the sake of rewards, attracting attention, or earning gratitude, or from a sense of pride at your own superiority in skill, wealth, status or authority. Serve because you are urged by love. When you succeed, ascribe the success to the Grace of God, who inspired you as the Love principle within you. When you fail, ascribe the failure to your own inadequacy, insincerity or ignorance. Examine the springs of action, disinfect them from all traces of ego. Do not blame the recipient of the Seva (service), or your collaborators and co-workers, or God.

بخاطر پاداش، جلب توجه، یا دریافت قدردانی، یا از روی حس تکبر به خاطر برتری خود در مهارت، ثروت، مقام یا قدرت، خدمت نکنید. خدمت کنید چون با عشق ترغیب شده اید. وقتی موفق می شوید، موفقیت خویش را به توفیق خداوند نسبت دهید، همانا اوست که در نهاد شما اصل عشق را الهام بخشید. وقتی در کاری شکست می خورید، شکست را به بی کفایتی، عدم صمیمیت یا نادانی خود نسبت دهید. عمل کنید و آنها را از همه آلودگی های به نفس پاکیزه گردانید. دریافت کننده ِ سِوا (خدمت)، یا یاوران و همکاران یا خدا را شماتت نکنید.

20th July 2006

You have no need to run about in search of God, for, you are yourself God. God resides in your heart. He is the All-pervasive motive force. Have firm faith in this truth. Like fire in the matchstick, divinity is latent in man. The fire in the stick becomes manifest when it is struck against the side of the box. So too, when the Jivi (individual) contacts Deva (God), the flame of Jnana (Wisdom) shines brilliantly.

نیازی نیست برای جستجوی خداوند به دنبال او بگردید، چون، شما خود خدایید. خدا در قلب شماست. او نیروی مسبب نافذ در همه جاست. به این حقیقت ایمان راسخ داشته باشید. همچون آتش ِ در چوب کبریت، معنویت در انسان پنهان است. آتش ِ چوب کبریت هنگامی آشکار می شود که بر گوشه جعبه کبریت کشیده شود. پس بهمین صورت، وقتی جیوی (فرد) با دِوا (خداوند) ارتباط برقرار می کند، شعله جنانا (خرد و معرفت) به درخشندگی نور می افشاند.

19th July 2006

The body is a chariot. The charioteer is the principle of Buddhi (intellect). The senses are the horses. The reins that regulate and restrain the horses is the Manas (mind). When the mind wavers and wanders, not having stability of purpose, the horses run helter-skelter, endangering even the charioteer, Buddhi (intellect). So, one has to control the mind and not pollute it with greed for sense pleasures. The mind has to act as the associate of Buddhi. Speech subserving the mind and mind subserving the intellect - this is the way to bring about Prashanthi, the Supreme Peace. And, slowly and steadily, instruct the intellect to turn towards the Atma. Speech guided by a mind, which is in tune with an intellect illumined by the Atma - this will lead to us the ultimate goal.

بدن مثل ارابه است. ارابه ران فرمانده بودهی (فهم و خرد) است. احساسات اسبها هستند. شلاقها که اسبها را کنترل و ممانعت می کنند ماناس (ذهن) هستند. وقتی ذهن آواره و سرگردان می شود، و هدف پایدار و ثابتی در پیش ندارد، اسبها در هم و بر هم می دوند و حتی ارابه ران، بودهی (فهم و خرد) را به خطر می اندازند. پس، هر کس باید ذهنش را کنترل کند و آن را با حرص و طمع لذات احساس خویش آلوده نسازد. ذهن باید بعنوان همراه و شریک بودهی رفتار کند. کلام در خدمت ذهن و ذهن در خدمت فهم و خرد – این راه موجب پراشانتی، یا همان آرامش برتر می گردد. و، آرام و بطور پیوسته، به فهم و خرد می آموزد که به آتما روی آورد. کلامی که ذهن آن را رهبری می کند، و از لحن خردمندانه برخوردار و از آتما روشن است، ما را به مقصود نهایی می رساند.

18th July 2006

In the cavity of the heart of man, in that sublime Akasha (space), God resides associated with the Self principle, as sunshine exists associated with shadow. The shadows are many and varied, though the light is One. When the One is reflected in the many, in the multitude of Jivis (individuals), it appears as the Self in each, which watches unaffected as the Witness. The Atma (Divine Self) is Eternal. The Self is Truth. However, since it is enclosed in flesh, bone and skin, man deludes himself into believing that the outer covering and not the inner core is the source of bliss. The foremost duty of man to himself is, therefore, to penetrate through these sheaths and imbibe the higher bliss which this Atmic core alone can confer. Everyone must, in his own best interests, strive to attain that divine principle that is his inner treasure. Of all Sadhanas (spiritual exercises) this is the most pertinent - the process of achieving this oneness with this principle.

درون قلب انسان، در آکاشا (فضای) بلند مرتبه، خداوند همراه با اصل خویشتن، حضور دارد، همچون پرتو خورشید بهمراه سایه اش. سایه ها بسیار و متفاوتند، گرچه نور یکیست. وقتی یکی در تعداد منعکس می شود، در گروه کثیری از جیوی ها (افراد) بعنوان خویشتن در هر کدام ظاهر می شود، که بعنوان شاهدی بی طرف به تماشا می نشیند. آتما (خود الهی) جاودانه است. خویشتن حقیقت است. ولی، از وقتی با جسم و استخوان و پوست درآمیخته، انسان از خود غافل شده و به این باور رسیده که پوشش بیرونی او مایه خوشبختی اوست و نه هسته درونی اش. از این رو، مهمترین وظیفه انسان به خودش اینست که به این پوشش نفوذ کند و به سعادت اعلی که فقط آتمای او می تواند به او هدیه کند دست یابد. هر کس باید، به بهترین شیوه ای که مصلحت اوست، بکوشد تا به آن اصل معنویت نیل یابد که همانا آن گنجینه درونی اوست. از همه ساداناها (تمارین معنوی) این بیشترین اهمیت را دارد – فرآیند دستیابی به وحدت بواسطه این اصل.

17th July 2006

Morality does not merely mean the observance of certain rules in the work-a-day world. Morality means adherence to the straight and sacred path of right conduct. The honour of the community rests upon morality. Without morals, a community decays. Only in an individual who is morally strong does the human personality find its best expression. The term 'personality' can be applied only to one who manifests the hidden unmanifested divinity within him by his conduct. Mere human form does not make one a human personality. It is the behaviour that counts. Only those who lead well-regulated lives and manifest their true divine nature can be regarded as real human beings.

اخلاقیات تنها به معنای رعایت قوانینی خاص در این دو روز دنیا نیست. اخلاقیات یعنی تبعیت از راه راست و رفتار درست و مقدس. افتخار جامعه بر اخلاقیات آن است. بدون آن، جامعه رو به زوال می رود. فقط کسی که اخلاقیاتش قدرتمند ظاهر شده است، شخصیت انسانی او بهترین تجلی خود را پیدا می کند. اصطلاح "شخصیت" تنها به کسی بر می گردد که معنویت نهانی درونش را با رفتار خویش آشکار سازد. یک انسان که شکلش تهی است، شخصیت انسانی ندارد. این رفتار است که بشمار می آید. تنها آنهایی که زندگی های متعادل و خوبی دارند و معنویت حقیقی خویش را آشکار می کنند را می توان بعنوان بشر حقیقی از ایشان یاد کرد.

16th July 2006

What are the qualities of a true devotee? The first of these is desirelessness (Anapeksha). A true devotee should not have desires. But, is it possible for you, endowed as you are with a body, mind and senses, to be without desires? One is bound to have some desire or the other. On the one hand, there are desires pertaining to the senses that confer momentary joy. On the other hand, there is a desire to transcend the senses. Thus, people are filled with many desires. So what is needed to lead a desire-free life? There is nothing wrong in having desires, but all of them must be pleasing to God. You should practise the eternal principles based on Truth, and dedicate all your activities to God. Lead your life without the feelings of 'I' and 'mine' and offer everything to God. Only then can you attain the state of desirelessness.

خصوصیات یک فدایی واقعی چیست؟ اولین آنها قطع تمایلات (آناپکشا) است. یک فدایی راستین نباید آرزو و خواسته ای داشته باشد. ولی، آیا برای شما که بدن، ذهن و احساسات به شما بخشیده شده، چنین چیزی ممکن است که خواسته و آرزویی نداشته باشید؟  هر کس آرزوهایی دارد. از طرفی، خواسته هایی هستند که مربوط به احساساتند که موجب شادی زودگذر هستند. از طرفی دیگر، آْرزویی هست که فراتر از احساسات می رود. از این رو، مردم آرزوهای زیادی در سر دارند. پس برای زندگی آزاد از آرزو چه چیز لازم است؟ آرزو داشتن مشکلی پیش نمی آورد، لیکن همه آنها باید مورد رضایت خداوند باشد. بر شماست که اصول و قواعد جاودانی که بر اساس حقیقت بنا شده اند را بکار گیرید، و همه اعمال خود را وقف خداوند کنید. زندگی خود را بدون حس "من" و "مال من" رهبری کنید و همه چیز را به خداوند پیشکش کنید. تنها آن وقت است که به مرحله قطع تمایلات می رسید.

15th July 2006

Jnana in Vedantic parlance has been defined as "Advaita Darshanam" (recognising the One without a second). That is to see the One in the many, unity in diversity. There may be many names and forms, but you have to recognise that the Atma Principle in all of them is one and the same. It is not enough to say this in words. You must make it a living experience. Only then can one experience enduring Ananda (bliss). Such a person alone can be called a true Jnani (Knower of the Supreme).

جنانا در گفته های ودانتیک بعنوان "آدوایتا دارشانام" (درک وحدت فرد، بدون اینکه دومی ای وجود داشته باشد) تعریف شده است. این همان دیدن فرد در جمع، (یا) وحدت در گوناگونی است. شاید اسامی و اشکال زیادی وجود داشته باشند، لیکن باید این را درک کنید که اصل آتما (خود درون) در همه آنها یکی و به همان صورت است. گفتن اینها در قالب کلمات کافی نیست. بر شماست که آن را در تجربه زندگی خود وارد کنید. تنها آن وقت است که شخص آناندا (سعادت) جاودان را بدست می آورد. چنین فردی را به تنهایی می توان جنانی (دانای افضل) نامید.

14th July 2006

There are valuable lessons to be learnt from the Sun, Moon, the clouds, the sea - all are teachers of the importance of discharging one's duty. Trees distribute their fruits and grant their shade to every one, even to those who lay their axe on them with intention to destroy them! Mountains suffer heat, rain and storm without demur, and are plunged in meditation for ages. Birds do not hoard for years together, the wherewithal for food or shelter; they do not use more than is absolutely necessary for their survival. Nature (Prakrithi) is your school, your laboratory, the gateway to liberation and the reflection of God's manifold majesty. Seek to know the lessons it is ready to teach; all things in Nature are Brahman just as you are. So, any act is Divine; all work is worship; build the mansion of your life on the strong foundation of the faith that all creation is Divine.

درسهای باارزشی هستند که می توان از خورشید، ماه و ابرها فرا گرفت – همه معلمانی بمنظور اهمیت انجام وظیفه شخص هستند. درختان میوه های خود را تقسیم می کنند و سایه شان را به هر کسی می بخشند، حتی به آنهایی که تبر خویش را برای نابودیشان بر آنها فرود می آورند! کوهها گرما، باران و طوفان را بدون درنگ در خود می کشند (آنها را تحمل می کنند)، و سالیان دراز است که در تفکری عمیق فرو رفته اند. پرندگان برای سالهای با هم بودنشان ذخیره سازی نمی کنند، چه غذا و چه پناهگاه را؛ آنها بیشتر از آنچه برای بقایشان نیاز است بمصرف نمی رسانند. طبیعت (پراکریتی) مدرسه شما، آزمایشگاه شما، دروازه آزادیتان و انعکاس بزرگی عظمت پروردگار است. بجویید تا درسهایی که برای آموزش به شما آماده اند فرا گیرید؛ همه چیز طبیعت مثل خود شما براهمان است. پس، هر عملی الهی است؛ همه کارها ستایش است؛ کاخ زندگیتان را بر بنای محکم ایمان به اینکه همه خلقت الهی است بسازید.

13th July 2006

The Vedas have taught the means to make life in the world pure and meaningful. They have declared: "Na karmanaa na prajayaa dhane na, thyaagenaike amrutatwamaanashuhu" (not through rituals, progeny or wealth, but only through sacrifice can immortality be achieved). A Thyagi (renunciant) does not hesitate even to sacrifice his body for other's welfare. Sacrifice means something more than giving up of wealth, gold and material objects. Evil qualities like hatred, jealousy, wrath and malice which have become ingrained in man over many lifetimes should be discarded.

وداها طرق پاک گردانیدن و معنا دادن به زندگی در این دنیا را آموزش داده اند. آنها اظهار داشته اند که: "نا کارمانا نا پراجایا دانه نا، تیاجنایکه امروتاتواماناشوهو" (نه با مراسم و تشریفات، نه اولاد یا ثروت، که تنها با فداکاری است که ابدیت حاصل می شود). یک تیاجی (تارک دنیا) حتی برای فدا کردن تنش برای سعادت دیگران درنگ نمی کند. فداکاری یعنی چیزی بالاتر از ترک ثروت، طلا و دارایی های دنیایی. خصوصیات شیطانی همچون نفرت، حسادت، خشم و بداندیشی که در وجود بشر سالهاست رسوخ کرده باید از او دور شود.