19th March 2007

What will please Swami is the proper performance of one's duties. This constitutes Seva (selfless service). Avail yourself of every possible occasion to render service to society. Whenever you find that you can render help to anyone in need, offer it unhesitatingly. Do not make distinctions between rich and poor or the deserving and the undeserving. Offer service according to the needs of the situation. Whatever service you undertake should be done perfectly. The one who serves and the one who is served, both should be satisfied; that is real service. The bliss that results out of such service cannot be attained through any other means.

آنچه سوامی را شادمان می سازد انجام صحیح وظایف فردی است. این (امر) سِوا (خدمت بی شائبه) را شکل می دهد. از هر موقعیت و فرصتی برای خدمت به جامعه استفاده کنید. هر گاه کسی را نیازمند کمکی یافتید که از عهده آن برمی آیید، بی درنگ به او کمک کنید. میان فقیر و غنی یا مستحق و غیر مستحق تمایزی قائل نشوید. بر اساس وضعیت نیاز خدمت خود را پیشکش کنید. هر خدمتی که انجام آن را عهده دار می شوید به نحو احسن باید انجام گیرد. کسی که خدمت می کند و کسی که خدمتی برایش انجام می گیرد، هر دو باید راضی باشند؛ این خدمت واقعی است. سعادت و برکتی که از چنین خدمتی منتج می شود را نمی توان به هیچ طریق دیگر دریافت کرد.

18th March 2007

Man, out of his ignorance, considers himself very weak and mean. God is present in the microcosm as well as the macrocosm. That is why the Vedas declare - Anoraneeyan Mahato Maheeyan (God is subtler than the subtlest and vaster than the vastest). Such divinity is present in man also. How can man comprehend his innate divinity? It is possible only when he turns his vision inward. But today man’s vision is always directed to the external world. All that is seen outside is also a manifestation of divinity, but man fails to realise this. Pashyannapi cha na pashyati moodho (he is a fool who sees yet does not recognise the reality). All that man sees and experiences in the world is divine. But man is not able to understand his divine nature.

بشر بخاطر جهلش خود را ضعیف و پست می داند. خداوند، هم در عالم کوچک و هم در عالم بزرگ حضور دارد. به همین دلیل است که در وداها اینطور آمده است – آنورانیان ماهاتو ماهیان ( خداوند ماهرتر از ماهرترین و بزرگتر از بزرگترین است). چنین الوهیتی در نهاد بشر نیز حضور دارد. انسان چگونه می تواند الوهیت ذاتی خویش را درک کند؟ این تنها در صورتی امکان پذیر است که بصیرت او بسوی درونش متمایل شود. اما نگرش بشر امروز در همه وقت بسوی دنیای بیرون است. همه آنچه که در بیرون مشاهده می شود نیز تجلی الوهیت است، اما انسان از درک این مطلب عاجز است. پاشایاناپی چا نا پاشیاتی مودهو (کسی که حقیقت را می بیند و هنوز متوجه آن نیست یک احمق است). همه آنچه انسان در این دنیا می بیند و تجربه می کند الوهیت است. اما انسان قادر به درک ذات الهی خویش نیست.

17th March 2007

The Universe is visible to the naked eye. It is called Prapancha because it is a manifestation of the Pancha Bhutas (five elements). There is no world without the five elements. They are the very forms of the Divine. That is why people reverentially refer to the five elements, namely, earth, water, air, fire and ether, as Bhudevi, Gangadevi, Vayudeva, Agnideva and Shabda Brahman, respectively. The five elements are present in every being. The Spirit or the Atma which is the very form of God, is not visible to the naked eye, but the Pancha Bhutas can be seen, heard, felt and experienced by one and all. They are highly potent. Man is the embodiment of the five elements. He is their master. One who understands the principle of these five elements becomes God Himself.

جهان برای چشمان برهنه مرئی است. این را پراپانچا می نامند، چون تجلی پانچا بوتا ها (پنج عنصر) است. بدون پنج عنصر دنیایی وجود نخواهد داشت. آنها شکل خود معنویت اند. بهمین خاطر است که مردم محترمانه به این پنج عنصر، یعنی خاک، آب، هوا، آتش و اتر اشاره می کنند. بهمین ترتیب: بودِوی، گانگادِوی، وایودِوا، آگنیدِوا و شابدا براهمان. پنج عنصر در همه موجودات وجود دارند. روح یا آتما که شکل خود خداوند است، برای چشمان برهنه قابل رویت نیست، اما پانچا بوتاها را هر کس می تواند ببیند، بشنود، احساس کند یا آن را تجربه کند. آنها بسیار نیرومندند. بشر تجسم این پنج عنصر است. او فرمانروای آنهاست. کسی که اصول این پنج عنصر را بشناسد، خود خدا می شود.

16th March 2007

Religion is realisation. Only when you realise the truth about yourself, will you understand what religion is. Spirituality is not merely singing Bhajans, performing worship, going to temples or on pilgrimages or undertaking any other good activity. Spirituality is recognising the oneness of all beings. Questions and doubts arise when you see multiplicity in unity. To recognise unity in diversity is spirituality. The basic truth to be recognised is that there is only one Atma in all beings. If you have firm faith in God, you will perceive divinity everywhere, no other thought will enter your mind.

دین "دریافتن" است. فقط وقتی که حقیقت را در مورد خود دریافتید، خواهید فهمید که دین چیست. معنویت تنها خواندن باجان، ادای نیایش و مراسم پرستش، رفتن به معابد یا زیارت یا قبول انجام هیچ کار نیک دیگری نیست. معنویت درک وحدت همه موجودات است. سوالها و دودلی ها وقتی بالا می گیرند که در این وحدت اختلاف می بینید. درک وحدت در عین گوناگونی، معنویت است. حقیقت بنیادینی که باید درک شود این است که فقط یک آتما در وجود همه موجودات هست. اگر به خداوند ایمان راسخ دارید، معنویت را در همه جا در خواهید یافت، و هیچ فکر دیگری به ذهنتان وارد نخواهد شد.

14th March 2007

Education that does not inculcate values of caring and sharing is not fit to be called education. In spite of his education and intelligence, a foolish man will not know his true self and a mean-minded person will not give up his wicked qualities. Modern education leads only to argumentation, not to total wisdom. What is the use of acquiring worldly education if it cannot lead you to immortality? Acquire the knowledge that will make you immortal. There are a large number of people who are in much poorer circumstances than you. You must strive to ameliorate their condition as much as you can. When you help others, that itself is your reward. The scriptures declare: Paropakaraya punyaya papaya parapeedanam (you earn merit by helping others and commit sin by hurting them). Hence, always try to be helpful.

دانشی که ارزشهایی چون توجه و تسهیم (قسمت کردن) را جایگیر نسازد شایسته این نیست که علم خوانده شود. آدم احمق با وجود دانش و هوش، خود راستینش را نخواهد شناخت و کسی که ذهن و فکرش پست است، خصیصه های پلید خود را ترک نخواهد کرد. دانش جدید تنها به بحث و مناظره منجر می شود، نه فرزانگی تام. کسب دانش دنیوی چه سود، وقتی نمی تواند شما را به ابدیت هدایت کند؟ دانشی کسب کنید که شما را به ابدیت پیوند می دهد. مردم زیادی هستند که در شرایطی بسیار بدتر از شرایط شما قرار دارند. شما باید بکوشید تا اوضاع ایشان را تا جایی که می توانید بهبود ببخشید. وقتی به دیگران کمک می کنید، آن خود پاداش شماست. در کتب مقدس اینطور آمده است: پاروپاکارایا پونیایا پاپایا پاراپیدانام (شما با کمک به دیگران استحقاق و شایستگی کسب می کنید و با آزار ایشان مرتکب گناه می شوید). از این رو، همیشه سعی کنید کمک حال باشید.

13th March 2007

Truth fosters Neeti (morality); righteousness confers Khyati (reputation); Thyaga (sacrifice) is the Jyoti (light) of life; Manava Jathi (human race) is the combination of these three - Neeti, Khyati and Jyoti. But man today is neglecting the principles of truth, righteousness and sacrifice. He has to adhere to these principles not for the sake of society but for his own redemption. If you expect to be respected by all, you have to develop self-respect, which is the basis of human life. One who lacks self-respect cannot command respect from others. Man should respect others and share his love with others wholeheartedly. This is the primary duty of man.

حقیقت، نیتی (اخلاقیات) را پرورده می سازد؛ نیکوکاری منجر به کیاتی (شهرت و اعتبار) می شود؛ تیاجا (از خود گذشتگی) جیوتی (نور) زندگی است؛ ماناوا جاتی (نژاد و تبار انسانی) ترکیبی از این سه است – نیتی، کیاتی و جیوتی. اما انسان امروز از اصول حقیقت، نیکوکاری و از خود گذشتگی غفلت می ورزد. او باید به این اصول پایبند و وفادار باشد، نه بخاطر جامعه، که برای رستگاری خویش. اگر می خواهید مورد احترام همگان واقع شوید، باید عزت نفس (احترام به خود) که اساس زندگی بشری است را گسترش دهید. کسی که فاقد عزت نفس است، نمی تواند از طرف دیگران انتظار حرمت داشته باشد. انسان باید به دیگران احترام بگذارد و عشق خود را از صمیم دل با دیگران قسمت کند. این اولین وظیفه یک انسان است.

12th March 2007

Every man aspires for peace and happiness. How can one lead a peaceful life? It is possible only when he puts human values into practice. Human values are not be acquired from outside, they are latent in every man. Human life is based on Samata (equality), Samaikyata (unity), Saubhratrutvam (fraternity) and Saujanyam (nobility). They constitute the very foundation of the mansion of life. Life will be meaningless even if one of them is absent. Everyone must cultivate and safeguard these four virtues. The principle of Samatvam (equality) can be experienced and practised only when man understands the principle of Ekatvam (unity).

هر کس در آرزوی آرامش و خوشبختی است. انسان چگونه می تواند به زندگی سراسر آرامش برسد؟ این فقط وقتی ممکن است که او ارزشهای انسانی را به عمل در آورد. ارزشهای انسانی از بیرون و اکتسابی نیستند، آنها در وجود انسانها نهفته اند. زندگی بشری بر پایه ساماتا (برابری و تساوی)، سامایکیاتا (وحدت)، سابراتروتوام (برادری و اتحاد) و ساجانیام (اصالت و نجابت) نهاده شده است. آنها اساس ساختمان زندگی را تشکیل می دهند. حتی اگر یکی از آنها نباشد، زندگی بی معنا خواهد بود. هر کس باید از این چهار فضیلت حفاظت و نگهداری کند. اصل ساماتوام (برابری و تساوی) را تنها وقتی می توان تجربه کرد که بشر اصل اِکاتوام (وحدت) را دریافته باشد.

11th March 2007

Love, sacrifice, service and righteousness are the four limbs of religion. Religion brings out the divine and sublime feelings in man and makes him serve society. It evokes all that is great, blissful and good in men, and demonstrates the unity of mankind. It is unfortunate that religion, which has such high and sacred objectives, is construed and practiced in a narrow way and propagated as a narrow creed. Religion is like an undercurrent that sustains the whole of humanity. The founders of religions, with a view to spreading the subtle secrets of religious faith, laid down certain rules of conduct and conveyed their message to the people. Thus, when the essence of all religions is one and the same, when all the scriptures proclaim the same truth, when the goal of all human effort is one, where is the basis for any differences? The paths are varied, but the destination is one and the same.

عشق، از خود گذشتگی، خدمت و نیکوکاری چهار عضو دین هستند. دین الوهیت و احساسات والا را در انسان آشکار می سازد و او را به خدمت به جامعه ترغیب می کند. دین هر آنچه بزرگ و مایه سعادت و خوشبختی در انسان است فرا می خواند و وحدت بشر را اثبات می کند. متاسفانه دین که چنین اهداف والا و مقدسی در خود دارد، از آن بعنوان راهی باریک و اعتقادی محدود استنباط شده. دین مثل جریانی پنهانی است که همه بشریت را تقویت و حمایت می کند. بنیانگزاران ادیان، با نگرشی نسبت به گستردن اسرار لطیف و والای ایمان دینی، قوانین رفتاری خاصی را پایه ریزی کردند و پیام خویش را به گوش مردم رساندند. از این رو، وقتی اساس همه ادیان یکی است، وقتی همه اظهارات کتب مقدس در مورد یک حقیقت واحد است، وقتی هدف همه تلاشهای بشریت یکیست، جای تفاوت و اختلافات کجاست؟ راهها گوناگونند، اما مقصد یکی و یکسان است.

10th March 2007

When you seek to assuage the suffering of others, it is really your own suffering that you mitigate. When your fellow being is relieved of his pain, it is truly you who feel the relief. Service can be effective only when the feelings of 'I' and 'mine' give place to 'God' and 'God's'. It is only when your attention is focussed on the body and its needs that egoism grows in strength. When you instead direct your attention to the Antaratma (inner-self), which is God, you perceive the same God to be present in all and a flood of reverence fills you and sanctifies every act of yours.

وقتی به دنبال این هستید که دردی از دیگران آرام کنید، در واقع این خود شما هستید که از درد رهایی می یابید. وقتی دوست شما از درد آسوده می شود، در حقیقت این شما هستید که احساس آسودگی می کنید. خدمت تنها وقتی موثر خواهد بود که احساس "من" و "مال من" جای خود را به "خدا" و "خدایان" می دهد. این تنها وقتی است که تمرکز شما به جسم و نیازهای آن معطوف می شود و خودخواهی رشد می کند و قوی می شود. در عوض وقتی حواس خود را به آنتاراماتما (خود درون) که خدا است معطوف می سازید، همان خدایی را می بینید که در همه حضور دارد و سرشار از احساس تکریم می شوید و همه اعمالتان تطهیر می شود.

9th March 2007

The Sadhaka (spiritual aspirant) must have as his objective the state of mental preparation for the realization of Godhead. That is to say, his heart must be cleansed of despair, free from hesitation and doubt, and open to the waves of bliss that surge in from all sides. Follow the scriptural directives with faith and sincerity. That will help you to realize the purpose of life. Since every action has its corresponding reaction, beware of evil intentions, wicked words, and acts that harm others and therefore harm you consequently. Lead your life revering everyone around you as moving temples of the Divine.

ساداکا (جویای معنویت) باید همانطور که مقصودش می باشد برای درک الوهیت آمادگی ذهنی داشته باشد. این یعنی، قلب او باید از یاس و نومیدی پاک باشد، از دودلی و شک رها باشد، و امواج خوشبختی را که از همه جا خروشان است دریافت کند. رهنمودهای کتابهای مقدس را با ایمان و خلوص دنبال کنید. این به شما کمک می کند تا مقصود زندگی را دریابید. از آنجایی که هر عملی عکس العمل متناسب با خود را دارد، از افکار پلید و کلام شیطانی و رفتاری که به دیگران آزار می رساند و در واقع نتیجه آن آزار خودتان است دوری کنید. زندگی خود را طوری هدایت کنید که به همه اطرافیان خود احترام گذاشته و پله های معنویت را یکی پس از دیگری طی کنید.